Opmerkelijk: Duitse WK-boycot, maar in Nederland is het (bijna) stil

Sport en politiek zijn gescheiden zaken, en dat moet je ook zo houden. Dat de FIFA een dubieus regime als organisator heeft aangewezen, is fout. Maar daar kunnen spelers en fans weinig aan doen. Dat lijkt zo’n beetje de algemene stemming in de straten van Enschede te zijn.

Duitse boycot

Wij peilden de sentimenten van het Nederlandse en Duitse publiek in Enschede en in Münster op straat. Het verschil is opmerkelijk. Bij de oosterburen zijn talloze groepen actief die zich inzetten voor een boycot en veel Duitsers voelen zich aangesproken. Zij kijken niet. Of anders toch veel minder dan ze anders zouden doen.

We spraken met sporthistoricus Dietrich Schultze-Marmeling, een van de organisatoren van het protest in Noordrijn Westfalen. Aanleiding voor die Duitse boycot zijn de mensenrechtenschendingen in WK-gastland Qatar.

‘Doodsvluchten’ in Argentinië

In het 1978 was het Nederland dat zich massaal uitsprak tegen deelname aan het WK in Argentinië. Het was Neerlands Hoop In Bange Dagen-voorman Freek de Jonge die met ‘Bloed aan de paal’ een bescheiden volksbeweging op gang bracht. Het dictatoriale regime van het gastland liet tienduizenden dissidenten spoorloos verdwijnen, de ‘doodsvluchten’ waarin zij vanuit vliegtuigen in zee werden gesmeten werden wereldnieuws. Máxima zou er, vele jaren later, nog last mee krijgen.

Het Nederlands elftal ging toch. Een gouden generatie met Cruyff, Neeskens, Rep en Rensenbrink, onder aanvoering van ‘de generaal’ Rinus Michels. Oranje reikte tot de finale en de bal op de paal van Rensenbrink is iconisch geworden. Net niet.

Sluimerende oranjekoorts

Gisteren, de dag voor de openingswedstrijd van Qatar ’22, maakte de Enschedese Brewpup Stanislaus Brewskovitch bekend niets aan het WK te gaan doen. Het is een van de weinige openlijke protestgeluiden aan deze kant van de grens. Tegelijkertijd wil de oranjekoorts nog niet echt toeslaan.

Als je goed zoekt is in de meeste supers wel een gebaksdoosje met wat zompige oranje tompoezen te vinden, maar straten of buurten die vol verwachting uitkijken naar een voetbalfeest zijn er nauwelijks.

De verbeelding van Van Gaal

Misschien laat dat zien dat ook Nederlanders gemengde gevoelens hebben bij dit WK. Maar niet kijken? Het is voor de meesten geen overweging. Maar ja, zou het dan toch, dit keer? Bondscoach Louis van Gaal heeft zijn wapen van ‘verbeelding’ al in de strijd gegooid. Hij heeft het zijn spelers ingeprent, en ook ons.

En als die verbeelding van Van Gaal werkelijkheid wordt en Oranje - eindelijk - sportgeschiedenis schrijft, dan willen wij het hebben meegemaakt. Dictatoriaal Qatar, omkoping en mensenrechtenschendingen ten spijt.