Doodskist van champignons en eeuwige grafrust: natuurbegraafplaats Christinalust in Enschede geopend

Al zo’n tien jaar worden plannen gemaakt over de natuurbegraafplaats op het landgoed Christinalust, dat oorspronkelijk bezit was van de families Van Heek en Jordaan. Een deel van het landgoed is vandaag, dinsdag 1 november, voor het eerst in zijn geschiedenis geopend voor publiek dat -zo is de hoop- tijdens het wandelen al meteen een mooi plekje kunnen uitzoeken voor de laatste rustplaats.

Uitzicht op douglasspar

Een plekje uitzoeken is moeilijker dan gedacht. Want waar wil je liggen? Onder een eik, in een berkenbosje, beschaduwd, liever in de zon of met uitzicht op een uit kluiten gewassen douglasspar. Manager Ellen Leeftink van de natuurbegraafplaats legt uit dat er nog meer bij komt kijken, want er zijn plekken waar een graf niet gewenst is. Onder de kruin van bomen bijvoorbeeld, omdat daar te veel wortelgroei is. “Tien procent van het landgoed is bestemd voor de graven. De rest is natuur."

Geen stenen zerk

De eerste Enschedeer is net in het groen begraven. Er is nog geen wachtrij, maar er zijn al wel veel gesprekken ingepland met mensen die op het uitgestrekte terrein begraven willen worden. Die gesprekken zijn wel handig, want een begrafenis of het ingraven van een urn en alles wat erbij komt kijken moet wel aan een paar voorwaarden voldoen. Er wordt bijvoorbeeld geen stenen zerk geplaatst, want die lost niet op. Daarom is ook een metalen urn ongewenst. Handig is het om een kist uit te zoeken die snel vergaat. “Kisten die bijvoorbeeld van champignons zijn gemaakt”, vertelt Leeftink.

Houten schijf

Bloemen op het graf? “Snijbloemen? Dat mag, maar die halen we weg als ze lelijk worden.” En als je per se de naam van de overledene en een mooie spreuk op het graf wil, kan dat ook. Maar de letters worden dan wel in een schijf van douglashout gekerfd, want zo’n houten plaquette gaat op in de natuur. Het is dus niet zo dat de laatste rustplaats van een geliefde makkelijk te vinden is. Maar daarin is voorzien. De nabestaanden krijgen de coordinaten van de urn of de kist, zodat de laatste rustplaats toch te vinden is.

Eerst de natuur

“Voor ons staat de natuur op een en daarna komt de natuurbegraafplaats”, legt Leeftink uit. Tegen het licht van die uitspraak is het volstrekt logisch dat anderhalf jaar is gewerkt aan herstel van het oorspronkelijke landschap. De loop van de Twekkelerbeek werd verlengd, heide en bos kregen ruimere plekken en de oude bomen bleven uiteraard staan. Met poelen wordt de balans tussen droge en natte plekken hersteld. Planten en dieren die oorspronkelijk in het gebied voorkomen krijgen alle ruimte.