EP-release ‘All that I need’ van Chris Egbers in Wilminktheater staat als een huis

Dat Wilminktheater is feitelijk veel te groot voor iemand die de landelijke podia wil bestormen. Egbers gebruikte dan ook het podium voor zijn presentatie - het publiek zat aan de achterkant en keek uit op speelplek en zaal - maar hij had evengoed de normale setting kunnen gebruiken. Zijn messcherpe stem, de even catchy als oorspronkelijke nummers en een tot in de puntjes verzorgde uitvoering misstaan geen enkel Nederlands podium.

Rasmuzikant, solo en met band

Dat Egbers een rasmuzikant is, wisten we. Hij was onlangs te gast in 1Twente Vandaag. Alleen. Woensdagavond trad hij aan met een vijfkoppige band en vier strijkers. Het resultaat was ambivalentie, maar dan als luxe-probleem: Egbers solo is kwetsbaar en kleiner, maar die stem! Met band klinken diezelfde nummers kolossaal.

Dat komt niet in de laatste plaats omdat alles - elke tik, elke riff, ieder accent - ten dienste staat van de muziek. En de maker. De discipline van samen spelen op niveau. Egbers weet zich te omringen met jonge muzikanten die niet alleen hun vak verstaan, maar ook weten wat het is om elkaar op een podium groter te maken.

Datzelfde geldt voor de ploeg achter de schermen. Het geluid, het licht, de visuals: het zat de muziek als een maatpak. Nergens afleidend, maximaal ondersteunend en van een volwassenheid die je meestal alleen ziet bij de echt grote jongens en meisjes.

Minidocu’s

Een hoogtepunt valt nauwelijks aan te wijzen. ‘Breaking the Chains’, misschien, geschreven in het kader van de eerste uit een serie minidocu’s die Egbers aan het maken is. Over mensen die nare gebeurtenissen uit het verleden omzetten in een positieve bijdrage aan de maatschappij. De clip, die op de achtergrond meedraaide, verried weinig: een man die over de binnenplaats en door de gangen van een koepelgevangenis loopt. In combinatie met het nummer sprak het boekdelen.

Of de paar nummers die Egbers solo bracht. Een gitaar en een stem, een lichtpeertje, een spot. Meer niet. Maar voor even een universum op zichzelf.

Bij ‘Disarm Your Mind’ draaide een clip op de achtergrond waarom Egbers zingt, synchroon aan de live-uitvoering op het podium. Iedereen die weleens heeft geprobeerd met een metronoom mee te spelen, heeft een idee wat een duvelstour dat voor een complete band moet zijn.

Puntjes op de i

Goed: Egbers’ podiumpresentatie als bij niet speelt of zingt, verraadt dat hij aan het begin van een carrière staat. Hij is kwetsbaar, net als in zijn muziek, maar in de pauzes tussen de nummers een tikje tè. Iets vergelijkbaars geldt voor de set nummers zelf. Een enkele maal werden nummers lekker aan elkaar gelast, meestal volgde er stilte, applaus en een praatje.

Het doet vermoeden dat Egbers en de zijnen zich de afzonderlijke nummers tot in de perfectie eigen hebben gemaakt, maar veel minder tijd hadden om de hele show door te nemen. Hoe je publiek meeneemt in een aaneengesloten verhaal, zou op een leerlijstje kunnen staan.

Alles in huis

Die nummers zelf steken waanzinnig goed in elkaar: gelaagd en dynamisch, zonder ergens in te boeten aan de puurheid die bij singer-songwriting hoort. Het lijkt hier en daar alleen alsof Egbers ze niet helemaal af maakt, te snel een punt zet. Een uitstervend akkoord als outro, waar je nog even een epiloogje verwacht. Het is voorbij voor je het weet.

Het zijn niet eens smetjes op een onbevlekt blazoen, hooguit ontbrekende puntjes op de i van een verrassend volwassen performance. Egbers is een artiest die alles in zich heeft om alle podia te beklimmen die er toe doen. Niet alleen om daar mensen te vermaken, maar om hen te raken.

De release van ‘All that I need’ was tevens het afstudeerproject van Chris Egbers en toetsenist Bart Geleynse, die ook de arrangementen voor het strijkersensemble schreef. Beiden zijn met vlag en wimpel geslaagd voor de popopleiding van ArtEZ in Enschede.

‘All that I Need’ is te verkrijgen via de Apple- en Playstore.