Oer-Glanerbrugger Willie Meester droomt van een gezamenlijk sportpark voor alle clubs in zijn dorp
Oer-Glanerbrugger Willie Meester heeft een grote wens voor zijn dorp Glanerbrug. “Het zwembad moet weer open en mijn droom is een gezamenlijk sportpark voor alle sportverenigingen waar iedereen kan voetballen of waar de clubs samengaan in een nieuwe vereniging.”
Dorpsgevoel
De Glanerbrugger in hart en nieren is geboren en getogen in zijn dorp en. Woont er inmiddels 76 jaar. “Ik woonde twee jaar in Enschede en wist niet hoe snel ik weer terug moest komen”, lacht hij. De verhouding tussen Enschede en Glanerbrug komt vaker aan de orde in de mobiele studio van 1Twente die woensdag in Glanerbrug bij de markt staat.
Zeg nooit dat Glanerbrug een wijk is van Enschede. Dat is namelijk niet zo: Glanerbrug is een eigenstandig dorp. “Enschedeër of Glanerbrugger zijn, is een wereld van verschil. Het is het dorpsgevoel, we zijn een hechte gemeenschap al wordt dat nu wel minder. Ik heb nooit gedacht: ik verhuis naar Enschede.”
Verenigingen
Hij heeft wel zo z’n gedachten over de teloorgang van het verenigingsleven in zijn dorp. “We hadden toneelverenigingen, muziekkorpsen, enorm veel activiteiten voor de jongeren. Het echte clubleven is verwaterd. Je hebt nog een aantal sportverenigingen met een kantine en Wilhelmina. Dan houdt het ook wel op.”
Glanerbrugse braderieën
Het is niet zo dat de politiek daar iets aan kan doen, zegt Meester. “Het echte clubleven krijg je niet terug.” Met een enigszins weemoedig gevoel kijkt hij terug naar de ‘wereldberoemde’ braderieën van het grensdorp. “Daar deden toen alle verenigingen aan mee.”
Grensdorp
Glanerbrug als grensdorp dan. De plek waar de marechaussee en de douaniers je streng aankeken als je het waagde de grens over te steken. Waar koffie werd gesmokkeld. “De grens is de Glanerbeek. Er werd streng op smokkelwaar gecontroleerd. Er zijn destijds mensen neergeschoten, maar sommigen zijn er rijk aan geworden”, vertelt de voorzitter van de Historische Kring.
Bloedgroepen
De grens is volgens hem onzichtbaar geworden. Niet dat de Glanerbrugger zich Duitser voelt. “Nee hoor, en aan de overkant voelen de bewoners zich nog steeds Duitsers.” Er is nog zo’n onzichtbare grens in het dorp die door de Gronausestraat wordt gemarkeerd. “Het noorden met als kerngebied de Bultsweg was overwegend katholiek en ten zuiden van de straat woonden de protestanten en de anderen.”
Bloedgroepen noemt Meester die. “Die zijn er nog steeds. Katholieke jongeren voetballen niet bij Sportlust of Eilermark. Die kiezen voor Avanti.” Hij vindt dat niet erg, want het hoort bij het dorpsleven en de relatie tussen de bloedgroepen is eigenlijk best goed, constateert hij.
