Afghaanse Said uit Enschede: "Hoop dat mijn moeder en broer snel kunnen vluchten"
Said Elias Rahimi woont nog maar een paar maanden in Enschede en is net begonnen als onderzoeker aan de Universiteit Twente. Hij voelt zich thuis in Nederland, maar kijkt met veel angst en machteloosheid naar de situatie in zijn geboorteland Afghanistan. Zijn vader kon net op tijd naar Duitsland vluchten, maar zijn moeder en broer zitten nog steeds vast in hoofdstad Kabul. "Alles is onzeker." Door: RTV Oost
Eigenlijk zou zijn moeder gisteren vertrekken, maar door de enorme chaos op het vliegveld in de Afghaanse hoofdstad is het niet gelukt om in een vliegtuig te stappen. Vanochtend sprak Said haar nog aan de telefoon. "Maar de verbinding is heel slecht, dus we konden niet zoveel zeggen. Ik hoop dat ze snel weg kunnen."
Hulpeloos
Said groeide op onder het bewind van de Taliban. Toen hij 10 jaar oud was kwamen ze aan de macht. "Toen ze onze stad bezetten, waren er niet zoveel strenge regels. Toen vroegen ze ons nog niet om een tulband te dragen en onze baard te laten groeien. Maar langzaamaan begonnen we ons hulpeloos te voelen."
UT-onderzoeker Said Elias Rahimi over de situatie in zijn vaderland Afghanistan:
Vrouwenrechten
Vrouwen hebben het volgens Said het zwaarst. "Zij hebben de afgelopen twintig jaar iets anders gezien en hebben veel geleerd. En binnen een paar dagen zijn ze teruggestuurd naar het leven dat ze toen hadden."
Maar ook veel jonge vrouwen lijken toegewezen op een bestaan dat ze juist helemaal niet kennen. "In Herat (de op een na grootste stad van Afghanistan, red.) zijn vrouwen al niet meer welkom op de universiteit en worden ze naar huis gestuurd. Dat staat haaks op wat de Taliban in interviews zegt."
Shariawetgeving
Tussen 1996 en 2001 was de Taliban ook aan de macht in Afghanistan. Toen gold voor alle Afghanen de sharia: de streng-islamitische wetsregels. Meisjes mochten niet meer naar school en vrouwen moesten stoppen met werken. Als ze naar buiten wilden, moest dat onder begeleiding van hun echtgenoot of een mannelijk familielid.
Said heeft zelf een dochtertje van bijna vier. "Voor haar ben ik blij dat we uit die situatie zijn. Ik kan me haast niet indenken dat er van haar gevraagd wordt dat ze thuis moet blijven." Zijn zus maakte twintig jaar geleden hetzelfde mee. 'Mijn vader moest een leraar inhuren zodat ze thuis kon studeren. Ik hoop dat Afghanistan ooit weer ander leiderschap zal kennen. Dat vrouwen dan vrij zijn en alles kunnen doen wat ze willen."
Toekomst
Maar als hij denkt aan de toekomstplannen voor z'n vaderland, is Said alles behalve positief gestemd. "Ik heb op dit moment geen hoop voor Afghanistan. De situatie is duister. De komende jaren zal het een verschrikkelijke situatie zijn daar. Maar ik hoop het beste voor alle mensen die wachten op een betere toekomst. De enige optie die we nu hebben is de mensen helpen die veel gevaar lopen."
Gerelateerd
