Sjors Riewald is kok. Bij het U Parkhotel op de Enschedese universiteitscampus. Sind kort is hij ook museumdirecteur. Met zijn zus Roaslien nam hij oorlogsmuseum ‘De Maurits 1940-1945’ in Doesburg over van zijn vader.
Vader Herman Riewald begon in zijn vroege jeugd aan wat een immense verzameling spullen-met-verhalen uit de Tweede Wereldoorlog is geworden. Zoveel dat hij er in 1987 een compleet museum mee inrichtte. Dat wil zeggen: een oude loods werd tot de nok toe volgestouwd met oorlogsverhalen. Riewald senior overleed in februari op 80-jarige leeftijd. De twee junioren nemen het beheer over.
Het zijn vooral de verhalen die ‘De Maurits’ bijzonder maken. Er staan geen jeeps of tanks: het Doesburgse museum vertelt het grote verhaal van oorlog en bezetting aan de hand van kleine anekdotes uit het leven van gewone mensen. “Elk voorwerp heeft wel een verhaal”, vertelt Riewald in 1Twente Vandaag. Hij is aangeschoven in zijn kokshemd. “Mijn vader kende ze allemaal, maar de meeste kennen wij ook.”
Riewald noemt het voorbeeld van een keukentafel met een kogelgat. “Die stond bij mensen uit Doesburg in de keuken. De vrouw des huizes zat aardappelen te schillen toen er een beschieting was. Ze heeft geluk gehad: één kogel sloeg vlak naast haar hand in. Die kogel is er ook nog.”
Het is een manier van geschiedschrijving die doet denken aan hoe Geert Mak dat doet: je rijgt talloze kleine verhalen aaneen en schildert daarmee de geschiedenis zoals hij de boeken in gaat, levensecht en dichtbij. ‘De Maurits’ heeft niet alleen de verhalen, maar ook de spulletjes.
Wie ‘De Maurits’ bezoekt mag precies dat verwachten, volgens Riewald. Het museum - honderd vierkante meter groot, zes meter hoog - staat mudjevol objecten. De eerste scharrelde vader Riewald aan de oevers van de IJssel bij elkaar - granaathulzen, helmen, munitiekisten. De rest kreeg hij. “Mijn vader was schilder en kwam veel bij mensen thuis. Als hij dan vertelde over zijn verzameling, zeiden die vaak: ‘O, we hebben nog wel wat op zolder liggen. Wil je dat hebben?’”
‘De Maurits’ was dagelijks open, maar dat gaat niet meer. Bezoek kan op afspraak. Vooralsnog via Facebook. Broer en zus Riewald denken aan een website, maar zover is het nog niet.