Door Gerda Minkjan en Bert van der Molen
"We voelden het wel een beetje aankomen; hoe lang konden we nog verantwoord open blijven?" Robert en zijn vrouw konden niets anders doen dan afwachten. "Er wordt een beslissing voor je genomen, en je weet niet hoe lang het gaat duren en hoe het financieel zal gaan. We zouden niet binnen een maand failliet gaan, maar het was lang onzeker of we aanspraak konden maken op het steunpakket."
De klant in de stoel vertelt dat ze met smart op haar uitgestelde vervolgafspraak heeft gewacht: "Mijn tattoo was eerst zwart en zou later ingekleurd worden. Door corona gebeurt dat nu pas. Ik ben hartstikke blij dat de tattoo afkomt." Het lijkt alsof ze bloedt, maar het is rode kleurstof. "Alle afspraken die we ingepland hadden, zijn nu genormaliseerd, maar in eerste instantie keek iedereen de kat wel uit de boom", zegt Robert.
Hoe is het tattoeëren bij hem ooit begonnen? "Met zeebonken in Scheveningen! Als verpleegkundige kwam ik de oude mannen met verlopen tattoos tegen. Je zag hun hele leven, hun identiteit was zichtbaar. Heb je gevaren? , vroeg ik dan. Dan komen de verhalen. Toen is de vonk overgesprongen: ik moest ook tattoos! 15 jaar geleden ben ik gestopt als verpleegkundige en nu kan ik hier van leven."