Nieuws
Enschede
VIDEO | Nieuw leven in Enschede voor gevlucht homostel uit Libanon
Gevangenis. Martelingen. Achtervolgingen. Een leven dat in scherven valt. Voor het homoseksuele stel Walid Beggani en Wassim Khawand uit Libanon was dat twee jaar geleden de werkelijkheid. Toen hun families merkten dat ze geen gewone vrienden waren, begon voor de twee mannen een jaar dat gekenmerkt was door angst. Het ergste dat het stel kon overkomen. Daarom namen ze in 2018 het besluit om naar Nederland te vluchten. Een jaar lang woonden ze in een AZC in Dronten. Sinds kort wonen ze in hun eerste eigen woning in Enschede. 2020 staat voor het stel in het teken van een compleet nieuw leven.
Laura Ratering | 1Twente
Het leven dat we in Libanon hadden, was onwaardig , constateert Walid. Ik had altijd maar één droom: trouwen, een eigen woning, een kind adopteren en een hond kopen. Dat zegt de 29-jarige terwijl hij naast zijn man Wassim in hun nieuwe woonkamer aan de eettafel zit. De kerstversiering staat nog, het ruikt naar verf en nieuwe meubels. Net voor kerst wilden ze klaar zijn met de renovatie. We willen rust. Geen drukte meer. Gewoon zijn wie we zijn met z n tweeën , vertelt Walid.
Tradities
Of de twee enkele tradities uit Libanon mee hebben genomen? Ja, we kunnen immers niet negeren waar we vandaan komen , begint Wassim. Hij kijkt naar zijn man. Dat gebeurt vaker tijdens het interview. Soms uit onzekerheid, soms omdat ze bang zijn te veel te vertellen. Te pijnlijk en traumatisch zijn de herinneringen. Bij mij in het dorpje is december heel bijzonder. We laten de sleutel symbolisch van buiten in de deur zitten. Dat betekent dat iedereen welkom is en er altijd eten en drank op tafel staat , vult Walid aan.
Dat zijn herinneringen. Nu wil het stel gelukkig worden. Het verleden kunnen we niet uitwissen. We kunnen wel vergeven, maar niet vergeten , vertelt Walid. Heel lang deden we alsof we gewoon vrienden waren. Maar mijn broer zag ons op een plek waar we ons onbespied waanden. Vervolgens werden ze uit hun families gestoten. Binnen een week stopten de mannen met hun zaken. Walid had een succesvol VVV-kantoor en Wassim was manager van een restaurant. Twee weken moesten ze onderduiken voordat ze een visum voor Nederland kregen.
Vergeven
Vergeven, dat moesten ze leren. Maar toen we in augustus in Amsterdam trouwden, besloten we toch een uitnodiging te versturen. We waren bang dat we er ooit spijt van zouden krijgen als we onze trouwplannen geheim hielden , aldus Walid.
Heel lang hoorden ze niets van hun families. Opeens, een dag voor de bruiloft, ging mijn telefoon , herinnert zich Walid. Zijn stem zakt weg. Het was mijn moeder. Wie haalt mij morgen in Düsseldorf op? , zei ze. Een heel ingrijpende herinnering voor de jonge man. Hij vraagt of we even willen pauzeren: Voor mij was het een wonder. Ze kwam, ze staat op de foto s en de dag daarna was ze weer weg. Het voelt alsof het in een oogwenk gebeurde.
Nieuw leven
Voor het echtpaar is dat het verleden. In Nederland willen ze een nieuw leven beginnen. Ze zijn het eerste stel in Nederland dat in een AZC trouwde. Ons leven begon eigenlijk al toen we in het vliegtuig naar Nederland zaten. En nog een keer toen we van onze advocaat te horen kregen dat we in Nederland mogen blijven , zegt Wassim. Nu willen ze dat de andere helft van de droom werkelijkheid wordt. We zijn nu bezig met Nederlands leren. Pas dan krijgen we een baan. Maar we hebben beide een afgeronde master. Dat moet lukken. In januari horen we of we in aanmerking voor een adoptie komen. Onze droom wordt waarheid. En dat hebben we aan Nederland en de mensen hier te danken. Want hier voel je je pas mens. Hier mag je zijn wie je bent en dat is een ongelooflijk groot privilege.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Cees Elzenga
Het leven dat we in Libanon hadden, was onwaardig , constateert Walid. Ik had altijd maar één droom: trouwen, een eigen woning, een kind adopteren en een hond kopen. Dat zegt de 29-jarige terwijl hij naast zijn man Wassim in hun nieuwe woonkamer aan de eettafel zit. De kerstversiering staat nog, het ruikt naar verf en nieuwe meubels. Net voor kerst wilden ze klaar zijn met de renovatie. We willen rust. Geen drukte meer. Gewoon zijn wie we zijn met z n tweeën , vertelt Walid.
Tradities
Of de twee enkele tradities uit Libanon mee hebben genomen? Ja, we kunnen immers niet negeren waar we vandaan komen , begint Wassim. Hij kijkt naar zijn man. Dat gebeurt vaker tijdens het interview. Soms uit onzekerheid, soms omdat ze bang zijn te veel te vertellen. Te pijnlijk en traumatisch zijn de herinneringen. Bij mij in het dorpje is december heel bijzonder. We laten de sleutel symbolisch van buiten in de deur zitten. Dat betekent dat iedereen welkom is en er altijd eten en drank op tafel staat , vult Walid aan.
Dat zijn herinneringen. Nu wil het stel gelukkig worden. Het verleden kunnen we niet uitwissen. We kunnen wel vergeven, maar niet vergeten , vertelt Walid. Heel lang deden we alsof we gewoon vrienden waren. Maar mijn broer zag ons op een plek waar we ons onbespied waanden. Vervolgens werden ze uit hun families gestoten. Binnen een week stopten de mannen met hun zaken. Walid had een succesvol VVV-kantoor en Wassim was manager van een restaurant. Twee weken moesten ze onderduiken voordat ze een visum voor Nederland kregen.
Vergeven
Vergeven, dat moesten ze leren. Maar toen we in augustus in Amsterdam trouwden, besloten we toch een uitnodiging te versturen. We waren bang dat we er ooit spijt van zouden krijgen als we onze trouwplannen geheim hielden , aldus Walid.
Heel lang hoorden ze niets van hun families. Opeens, een dag voor de bruiloft, ging mijn telefoon , herinnert zich Walid. Zijn stem zakt weg. Het was mijn moeder. Wie haalt mij morgen in Düsseldorf op? , zei ze. Een heel ingrijpende herinnering voor de jonge man. Hij vraagt of we even willen pauzeren: Voor mij was het een wonder. Ze kwam, ze staat op de foto s en de dag daarna was ze weer weg. Het voelt alsof het in een oogwenk gebeurde.
Nieuw leven
Voor het echtpaar is dat het verleden. In Nederland willen ze een nieuw leven beginnen. Ze zijn het eerste stel in Nederland dat in een AZC trouwde. Ons leven begon eigenlijk al toen we in het vliegtuig naar Nederland zaten. En nog een keer toen we van onze advocaat te horen kregen dat we in Nederland mogen blijven , zegt Wassim. Nu willen ze dat de andere helft van de droom werkelijkheid wordt. We zijn nu bezig met Nederlands leren. Pas dan krijgen we een baan. Maar we hebben beide een afgeronde master. Dat moet lukken. In januari horen we of we in aanmerking voor een adoptie komen. Onze droom wordt waarheid. En dat hebben we aan Nederland en de mensen hier te danken. Want hier voel je je pas mens. Hier mag je zijn wie je bent en dat is een ongelooflijk groot privilege.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Cees Elzenga
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
Download onze app
