Claudia uit Enschede herdenkt zoon Max (16) tijdens Wereldlichtjesdag: €˜Verdriet is deel van mijn geluk €™

Teun Staal | Tubantia

Zet me niet te somber op de foto , luidt de vriendelijke maar besliste instructie. Een brandend kaarsje er bij, als verwijzing naar Wereldlichtjesdag? Dat wil ze niet. Te klef, te cliché , zegt Claudia Bidoggia (52). Ik ben niet zielig.

Bidoggia, een ras-Enschedese met een Italiaanse vader en een Nederlandse moeder, was er gisteravond bij, toen mensen op de avond van de tweede zondag in december wereldwijd stil stonden bij het verlies van een kind. Ze was samen met haar dochter bij Wereldlichtjesdag in Uitvaartcentrum Enschede om Max te herdenken; haar zoon die vier jaar geleden op 16-jarige leeftijd een einde aan zijn leven maakte.

Over het hoe en waarom van Max zelfgekozen levenseinde wil ze nu niet te veel uitweiden. Er is een film over over hem gemaakt, via minikronieken.nl. Die reeks heeft als thema Regisseur in je eigen wereld . Laten we het er op houden dat hij dat in de meest vergaande vorm is geweest, regisseur van zijn eigen leven.

Max is er altijdDe pijn van het gemis zit nu, na vier jaar, niet meer in de wetenschap dat ze over een paar weken kerst zonder hem moet vieren. Dat gevoel heb ik niet. Niet meer. Max is er altijd en zal er altijd zijn in mijn gedachten. Daarom heeft kerst, of andere bijzondere momenten in mijn leven, niet echt een speciale betekenis. Het is niet zo dat het verdriet dan heftiger is.

Toch kan dat verdriet op de meest onverwachte momenten bezit van haar nemen. Het kan overal gebeuren, ook gewoon op straat. Een tijdje terug zag ik in de supermarkt een man met een kind van een jaar of twee in een oranje jasje. Max had als peutertje ook een oranje jas, zo n toevallige ontmoeting raakt me dan. Of als ik langs een gameshop loop en Pokémons zie. Max was gek op Pokémon en op zo n moment denk je: ik zal hem dus nooit meer iets in die sfeer voor Sinterklaas cadeau doen.

Toch zegt ze voluit: Ik ben gelukkig nu. Ja, echt. Mijn verdriet maakt onderdeel uit van dat geluk. Dat klinkt gek, maar ik kan er nu aan toegeven. Ik kan nu urenlang of desnoods een dag of langer ongelukkig en intens verdrietig op de bank zitten. Op een bepaald moment laat ik het verdriet ook weer achter me. Daar zit het geluk dan in. Of ik veel huil? Nee, dat valt mee.

Voor altijd 16 jaarMax blijft altijd die 16-jarige puber. Hij wordt niet ouder in mijn gedachten. Ik ben niet iemand die denkt: hij zou nu twintig zijn geweest, hoe zou zijn en ons leven er dan nu hebben uitgezien? Of hoe zou het allemaal over tien jaar zijn geweest. Met wat-als-vragen kan ik niets.

Bidoggia was gisteravond voor de derde keer bij Wereldlichtjesdag. Het is goed om even met mensen bij elkaar te zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Die weten wat het is om de pijn van het verlies van een kind te voelen. Je hoeft dat verdriet niet met z n allen te delen door er uitgebreid met elkaar over te spreken. Er zijn, met je eigen gedachten, is genoeg.

Mensen die geen kind hebben verloren, kennen het gevoel van pijn en verdriet niet, zegt ze. Het is geen verwijt: Laten ze er blij om zijn, dat meen ik oprecht, en zich gelukkig prijzen.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman