Nieuws
Enschede
Gerard Sanderink: barsten in aureool van man van 620 miljoen
Het conflict tussen Gerard Sanderink en zijn ex-vriendin is volledig uit de hand gelopen. Het is meer dan een soap. Bij Sanderinks bedrijven werken 16.000 werknemers. Zij volgen, samen met hun families, in spanning hoe dit alles gaat aflopen. Hoe lang pikken klanten, leveranciers en banken dit circus nog? Wat gebeurt er als hij door zijn spreekwoordelijke koppigheid alles verspeelt wat hij opbouwde?
Hij was ooit de knuffeltukker waar iedereen in Twente respect voor had. Onze Gerard Sanderink (71) worstelde zich maar mooi van een boerderijtje in Lemselo naar de Quote 500. En in plaats van naast zijn schoenen te gaan lopen, bleef hij zijn bescheiden afkomst trouw. Na zijn dood zou heel de regio profiteren van zijn miljoenen, die hij met hard werken en ongekende zuinigheid had vergaard.
Woedend op de hele wereld
Maar de laatste maanden ontstaan er steeds meer barstjes in zijn aureool van Sanderink, wiens vermogen op 620 miljoen euro wordt geschat. Hij lijkt woedend op de hele wereld. Hij strooit met wilde beschuldigingen, jaagt iedereen weg die hem tot rede probeert te brengen en gedraagt zich rancuneus tegenover vroegere intimi. Er is er nog maar één die hij blindelings vertrouwt: Brabantse Rian van Rijbroek. En laat die nou net van de media het etiket cybercharlatan hebben gekregen. Hoe kon het zover komen?
Sanderink is de vijftig al gepasseerd en inmiddels selfmade miljonair als hij tijdens een cursus leidinggeven de opdracht krijgt een gedicht te maken en dat aan de groep voor te dragen. Dan breekt het zweet me uit. Ik word helemaal panisch en sla dicht. Het lukt me maar niet om me daar overheen te zetten , vertrouwt hij in 1999 toe aan verslaggever Rindert Paalman van Tubantia.
Een chronisch minderwaardigheidscomplex
Het is een rode draad in het leven van Gerard Sanderink: een chronisch minderwaardigheidscomplex. Al zijn successen, al zijn miljoenen kunnen dat niet uitvlakken. In het verleden sprak hij er openhartig over tijdens interviews, analyseerde hij zelf waar het vandaan kwam:
De jaren op de lagere school zijn heel moeizaam verlopen. Ik ben drie keer voorwaardelijk overgegaan. Heb daardoor een heel groot minderwaardigheidscomplex gekregen. Daar kwam bij dat ik klein van postuur ben, ik was een van de kleinsten van de klas. Had geen spat zelfvertrouwen. Omdat ik nooit op de voorgrond trad, dachten de onderwijzers dat ik allerlei dingen niet wilde. Ik vertikte het bijvoorbeeld om voor de klas te zingen. Maar ik was zo angstig dat ik het niet goed zou doen. Hoe meer ze me dwongen, hoe angstiger ik werd en hoe meer ik me in mezelf terugtrok. Je mag rustig stellen dat ik een angstig vogeltje was. Dat zit heel diep, hoor, die angsten en gevoelens van minderwaardigheid. Tot op de dag van vandaag heb ik er last van.
Boezemvriend
Dat Sanderink toch uit zijn schulp kruipt is mede te danken aan zijn boezemvriend, Almeloër Wim Neeskens. Ze vormen een merkwaardig duo. De extraverte, ruige Neeskens is journalist, ondernemer en stratenmaker. Hij troont de verlegen Sanderink mee naar gelegenheden waar de Twentse boerenzoon uit zichzelf nooit zou komen, zoals (pers)tribunes en bestuurskamers van voetbalstadions.
Met zijn flair en brutaliteit zorgt Neeskens er voor dat zijn vriend Sanderink zonder accreditatie overal binnen komt. Elke zaterdagmiddag zit het duo urenlang aan een tafeltje bij Van der Valk in Hengelo Sanderinks favoriete restaurant om het leven én de zaken met elkaar door te nemen.
Sponsor van De Graafschap
Neeskens introduceert Sanderink bij voetbalclub De Graafschap en al snel is de miljonair shirtsponsor bij de Superboeren. De naam van Centric staat tussen 1998 en 2011 met twee korte onderbrekingen op het shirt. Maar van harte gaat het niet. Sanderink mag dan verlegen zijn, hij meent wel overal verstand van te hebben. En dus geeft hij te pas en te onpas in de media zijn mening over het beleid. Hij bekritiseert de prestaties van trainers en spelers en dat is ongepast voor een sponsor, want in de voetballerij zijn de ego s groot en de tenen lang. Maar daar trekt de eigenzinnige ondernemer zich niets van aan.
Na talloze aanvaringen zijn de beleidsbepalers op De Vijverberg hem spuugzat: in 2011 komt het tot een definitieve breuk. De manier waarop is kenmerkend: na het zoveelste conflict haalt Sanderink woedend de naam Centric van de shirts, drie maanden voor het contract afloopt. Een jaar later keert hij toch terug bij de club, dit keer als commissaris. Maar het duurt slechts twee maanden tot de volgende ruzie. Daarna verdwijnt hij voorgoed uit Doetinchem. De andere commissarissen moeten zijn vertrek uit de krant vernemen.
Bot en rechtlijnig
Niet alleen de voetbalclub krijgt te maken met die andere kant van Sanderink. Hij mag dan overkomen als een wat verlegen nerd, hij is ook ongelooflijk eigenwijs, bot en rechtlijnig. Hij laat zich door niemand de wet voorschrijven en is allergisch voor alles dat hem naar zijn gevoel belemmert in het ondernemerschap. Steeds botst hij met toezichthouders, vakbonden en rechters. Daarbij wekt hij meer dan eens de indruk dat hij vindt dat wetten en regels voor anderen gelden, maar niet voor hem.
Zo heeft het beursfonds Oranjewoud vier jaar lang, tegen alle beursregels in, geen raad van commissarissen. In het jaarverslag staat in die jaren steeds hetzelfde standaard zinnetje: De directie is er tot op heden niet in geslaagd om nieuwe leden ter benoeming in de Raad van Commissarissen voor te dragen aan de Algemene Vergadering van Aandeelhouders. En daarmee is voor Sanderink de kous af. Hij bezit immers toch al 90,4 procent van de aandelen en zit niet te wachten op bemoeienis van pottenkijkers. Na lang aandringen door beurswaakhond AFM wordt pas in 2010 bij Oranjewoud een raad van commissarissen geïnstalleerd.
Beboet door de AFM
Dat is niet Sanderinks enige conflict met de AFM. Die tikt hem in 2003 ook op de vingers omdat hij aandelentransacties in zijn beursgenoteerde onderneming Centric KSI te laat heeft gemeld. Sanderink reageert in Tubantia op geheel eigen wijze op de boosheid van minderheidsaandeelhouders van Centric dat zijn speculanten en de opstelling van de AFM: Regels overtreden, zegt u? Ach, u rijdt toch ook wel eens te hard en we leven in een vrij land. Ik bepaal zelf wel wat ik wel en niet koop en wanneer. Maar hij krijgt de kous op de kop: in 2012 wordt hij definitief veroordeeld tot het betalen van een boete van 100.000 euro.
Sanderink vindt ook dat de Belastingdienst zich niet met de hoogte van zijn salaris heeft te bemoeien. Daarover volgt in 2007 een dispuut met de fiscus, die niet accepteert dat hij zichzelf een niet marktconform salaris van slechts 150.000 euro toebedeelt. Belachelijk dat de fiscus zich daarmee bemoeit. Ik heb mezelf er een paar centen bijgegeven - niet te veel - en het is geregeld nu , zegt hij in Tubantia.
Verder heeft Sanderink een aantal conflicten met vakbonden. In eigen land verwijten FNV en CNV hem dat hij zich niet aan de cao houdt bij Strukton. De Belgische vakbond ABVV is woedend op hem als hij zich na de overname van it-bedrijf Apem niet aan gemaakte afspraken over de werkgelegenheid houdt. Sanderink trekt zich van alle commotie niets aan. Sterker nog: na een overleg met de Belgische vakbond eet hij een hapje in zijn hotel en laat ijskoud de rekening opsturen naar de bond.
Verkering met een wijkverpleegster
Zo keihard als hij zich in zijn zakelijk leven kan opstellen, zo onzeker is Gerard Sanderink nog altijd in zijn privéleven. Hij heeft wel eens verkering gehad, zo vertelt hij in het interview uit 1999. Rond z n 35ste was er een Twentse wijkverpleegster die graag een gezinnetje met hem wilde. Dat vond ik irritant. En later was er nog een meisje uit Volthe, aan wie hij naar eigen zeggen te weinig tijd besteedde omdat hij helemaal opging in zijn werk.
Het bedroeft hem wel. Het is wel jammer dat ik geen vrouw heb. Ik hoef niet zo nodig getrouwd te zijn of kinderen te hebben, dat niet, maar als je een partner hebt, word je toch beter in balans gehouden. Ik moet me nu dwingen om geen randfiguur te worden , bekent hij. Maar zijn goede vriend Wim Neeskens weet raad. Die stelt hem in 2002 voor aan de Twentse juriste Brigitte van Egten. Ze komt precies op het goede moment, want in 2003 overlijdt Sanderinks moeder, tot dat moment de belangrijkste vrouw in zijn leven. Ondanks haar gevorderde leeftijd begreep ze precies waarmee ik bezig was. Ze was een echt klankbord voor mij , vertelt hij een jaar na haar dood aan Tubantia.
Ruzie aan het sterfbed
De dood van moeder Sanderink in april 2003 betekent een definitieve breuk tussen de zakenman en de rest van zijn familie. Sanderink heeft vier zussen en een broer, met wie hij rond het sterfbed van moeder in zorgcentrum St. Jozef in Weerselo ruzie krijgt over de medicatie. Het loopt zo hoog op dat Sanderink aangifte dreigt te doen tegen de verzorgsters als ze niet doen wat hij zegt. Het conflict slaat diepe wonden: nadat de boedel is verdeeld is er geen contact meer. Gerard is een zonderling. Hij gaat zijn eigen weg , zegt zijn broer Jan (72).
Wat familieleden en vrienden steekt is, dat Sanderink in interviews beweert dat hij in zijn jeugd altijd is gekleineerd door zijn vader. Dat zijn grote geldingsdrang daarop is terug te voeren. Volgens de familie is het tegendeel waar: Gerard werd juist altijd enorm in bescherming genomen.
Jan Sanderink: Vader en moeder hebben altijd zorgen om Gerard gehad. Tot op hun sterfbed. Bij de verdeling van de boedel kreeg Gerard nota bene een groter deel dan de anderen, omdat moeder zich zoveel zorgen maakte over hem. Hij is thuis altijd beschermd en uit de wind gehouden. Dat is niet erg, maar dan doet het pijn als hij in de krant zegt dat hij werd gekleineerd. Als er gewerkt moest worden op de boerderij drukte hij zich, als het even kon. Dat is het werkelijke verhaal. En dan draait hij het om. Dat is niet fair.
Van Egten is een blijvertje
Wat ook niet bevorderlijk is voor de familiebanden is dat de zussen het niet kunnen vinden met Sanderinks nieuwe vriendin, Brigitte van Egten. Die blijkt een blijvertje. Op het moment van hun kennismaking is ze net een paar jaar weduwe. Bij het eerste etentje in Oldenzaal gedraagt Sanderink zich als een echte heer en ze praten uren met elkaar. Het leidt al snel tot een echte relatie.
an Egten voedt Sanderink opnieuw op. Ze leert hem beter voor zichzelf te zorgen, gezonder te eten, ze neemt hem mee op vakantie. Niet dat zij nou zo n uitbundige levensgenieter is: ook Van Egten staat bekend als een zeer degelijke workaholic, wars van uiterlijk vertoon, zuinig en precies. Dat sluit goed aan bij Sanderinks normen en waarden. Maar als docente aan Saxion Hogeschool en vaste gast bij opiniepanels van RTV Oost is ze een stuk wereldwijzer dan Sanderink en ook dat bevalt hem: zij opent sociaal gezien deuren die hij zelf, altijd wat angstig voor de wereld, niet durft te ontsluiten.
Samenwonen blijkt geen succes
Het stel woont tot 2008 samen, maar dat blijkt geen succes. Ze zetten de relatie om in een intensieve latrelatie. Ze gaan regelmatig samen uit, en brengen weekenden en vakanties samen door. Ook zakelijk zijn er relaties: Sanderink maakt Van Egten directeur bij zijn zonne-energiebedrijf Dutch Solar Systems. Bij haar aantreden een verliesgevende zaak in een markt met moordende concurrentie, maar
Van Egten weet er binnen een paar jaar een winstgevende onderneming van te maken.
Sanderink vertrouwt Van Egten blindelings. Elke zondag maken ze lange wandelingen en nemen ze samen alle zakelijke en privébesognes door. Het vertrouwen is zo groot dat Van Egten een belangrijke rol krijgt toebedeeld in de Stichting Gerard Sanderink, die na zijn dood zijn erfenis gaat beheren. Sanderink wil dat zijn vermogen, meer dan 600 miljoen, ten goede komt aan zijn geboorteregio Twente en de stichting moet daarop toezien. Van Egten wordt secretaris.
Op het randje van anorexia
Ook is Van Egten de enige die Sanderink aan zijn bed duldt als hij ziek is, en dat wil wat zeggen, want de miljonair is zijn hele leven lang panisch bezorgd over zijn gezondheid. Na zijn eerste hartinfarct, op zijn 26ste, vreest hij bij ieder pijntje voor ernstige ziektes. Zijn sobere leefwijze heeft daar ook alles mee te maken. Sanderink rookt niet en is doodsbenauwd dat hij te dik wordt.
Volgens ingewijden balanceert hij al zijn leven lang op het randje van anorexia. In het interview met Paalman deed zijn toen 89-jarige moeder daar al een boekje over open: haar zoon at het liefst Melbatoastjes, van die dreuge dingen, zonder datte d r wat op hef smeerd . Alle voorzorgsmaatregelen voorkwamen niet dat hij in zijn leven last kreeg van maagbloedingen en nierstenen en uiteindelijk weer van zijn hart. In 2017 trekt hij na een infarct vijf maanden in bij Van Egten, en ook begin 2018 bivakkeert hij drie maanden in haar huis vanwege ziekte.
Neeskens
Zijn enige andere echte vriend, Wim Neeskens, is er dan al niet meer om hem te steunen. Neeskens overlijdt in februari 2014 op 68-jarige leeftijd. Uit de rouwadvertentie die Sanderink in Tubantia plaatst blijkt hoeveel de vriendschap voor hem betekende: ,,We hebben samen vele mooie jaren beleefd, waarin Wim op eigen wijze invulling gaf aan de vraagstukken die ik met hem deelde. Onze raakvlakken, waaronder ons gevoel voor rechtvaardigheid, maakte dat wij vele diepgaande gesprekken voerden.
Ingewijden zeggen dat de dood van zijn kameraad Sanderink heeft veranderd. Hij werd weer schuwer, eigenwijzer ook.
De bom barst
Wat er precies is veranderd, en wanneer, staat nergens geschreven, maar op zondag 11 november 2018 gooit Gerard Sanderink ineens radicaal zijn hele leven overhoop. In latere rechtszaken wordt haarfijn beschreven hoe de bom barstte. Zijn vriendin Brigitte van Egten zit die zondag thuis op hem te wachten: hij kwam na de kerk (Sanderink beschouwt zichzelf als gelovig katholiek) altijd even bij haar langs voor hun wekelijkse wandeling. Maar in plaats daarvan belt hij.
Er volgt een bizar gesprek waarin hij haar uit het niets beschuldigt van verraad, miljoenenfraude, diefstal. En van seks met Afrikanen in Gambia, het land waar hun gezamenlijke bedrijf DSS inmiddels een filiaal heeft opgericht en waar ze samen op vakantie zijn geweest.
Verliefd op Rian van Rijbroek
Van Egten is verbijsterd. En daarna bezorgd: dit is niet de Gerard met wie ze zestien jaar lang een relatie had. En als ze een paar uur na het gesprek een mail krijgt van Sanderink is ze helemaal ontdaan. Hij vraagt haar ontslag te nemen uit de Stichting Gerard Sanderink. Van Egten weet nu zeker dat er iets mis is, want Sanderink mailt nooit zelf, dat laat de it-topman altijd door zijn secretaresse doen. Bovendien is de mail ondertekend door Gerard van Sanderink . Wie is er in Gerards hoofd gekropen? , vraagt Van Egten zich af.
Het antwoord is verbijsterend. Sanderink heeft een nieuwe vriendin en wel een heel bijzondere. De dan 49-jarige Rian van Rijbroek komt in januari 2018 groot in het nieuws door een optreden in Nieuwsuur. In het actualiteitenprogramma wordt ze opgevoerd als cyberdeskundige die commentaar mag geven op een DDos-aanval op banken. Al tijdens de uitzending regent het smadelijke kritieken: volgens echte experts kraamt Van Rijbroek onzin uit. Al heel snel daarna blijkt het boek dat ze samen met PvdA-coryfee Willem Vermeend over cybercrime schreef, vol te staan met plagiaat en fouten. Het boek wordt razendsnel uit de handel genomen.
Wonder Woman
Maar uitgerekend it-specialist Gerard Sanderink raakt diep onder de indruk van Van Rijbroek. Hij gelooft heilig in haar wilde verhalen over cybercrime, computerhacks en spionage door buitenlandse geheime diensten. Haar verhaal dat ze als beroemde hacker (haar bijnaam zou Wonder Woman zijn) voor de AIVD werkt, gaan er bij hem in als koek. En via die bijzondere contacten zou ze ook hebben ontdekt dat Van Egten hem belazert. Sanderink onderneemt daarop meteen actie.
Als Van Egten weigert haar positie binnen zijn stichting op te geven richt hij diezelfde maand nog een nieuwe stichting op, de Stichting Technology & Cybersecurity Gerard Sanderink. Rian van Rijbroek wordt penningmeester. En één van de eerste acties van deze stichting is het organiseren van een duur feestje rond de presentatie van Van Rijbroeks nieuwste boek, Unhacked, in het Amstel Hotel in Amsterdam.
In stoeipoesposes op internet
Deskundigen die het boek lezen, maken ook deze publicatie met de grond gelijk. En de top van Sanderinks it-bedrijf krijgt het steeds moeilijker met de groeiende invloed van de cybercharlatan op het bedrijf. Met stijgende verbazing wordt gekeken naar de altijd wat nukkige baas, die zijn leven lang de indruk wekte ongevoelig te zijn voor vrouwelijk schoon. Het verbijstert zijn vertrouwelingen dat hij nu, op 71-jarige leeftijd, ineens naar de pijpen danst van een 21 jaar jongere vrouw die op internet te vinden is in stoeipoes-poses tijdens een amateur-fotoshoot.
Sanderinks nieuwe obsessie leidt tot een slagveld binnen zijn bedrijven. Iedereen die niet onder de indruk is van Van Rijbroeks charmes en vermeende capaciteiten vliegt de laan uit. Sommigen met een fijne ontslagvergoeding, anderen raken verwikkeld in rechtszaken. Maar vooral Brigitte van Egten moet het ontgelden. Sanderink herhaalt binnen zijn bedrijven keer op keer de beschuldigingen aan haar adres. En er komen steeds nieuwe bij.
Porno
Zo zou Van Egten verantwoordelijk zijn voor de FIOD-inval bij Strukton, in februari 2019. Ze zou waanzinnige hoeveelheden porno hebben opgeslagen op de servers van DSS. Tijdens rechtszaken hierover komt hij niet met bewijzen en als Sanderink door de rechtbank Almelo wordt veroordeeld tot rectificatie weigert hij dat.
Hij komt zelfs met een hele berg nieuwe beschuldigingen en stuurt honderden mails uit de persoonlijke mailbak van Van Egten naar een handvol journalisten. Die nieuwe beschuldigingen gaan gepaard met teksten als: Brigitte is de slechte vrouw. Niet Rian. Rian is een lieve integere vrouw.
Obsessief
Hoe ver zijn adoratie voor Van Rijbroek gaat, blijkt uit een interview met Quote, waarin hij aangeeft dat zij tegenwoordig over zijn medicijngebruik gaat: Ik mag rustig zeggen: ze heeft iets betekend in mijn gezondheidspatroon. Ik heb een hartinfarct gehad, maagbloedingen, nierstenen. Nu neem ik natuurlijke middelen, niet die chemische medicijnen. Dat komt door haar contacten met goede artsen in het Midden-Oosten en Amerika.
Te oud om me te laten manipuleren
Dat is een opmerkelijke stap voor een man die zijn leven lang obsessief bezorgd is geweest om zijn gezondheid. En Sanderink slikt niet alleen de pillen die Van Rijbroek hem geeft: hij vertelt tijdens rechtszaken ook dat Van Rijbroek voor hem financiële administraties en mailbakken doorspit. Zij ontdekt daarbij allerlei bewijzen van fraude, leugens, verraad en spionage door iedereen die hij ooit vertrouwde. Sanderink gelooft haar. En gelooft nog steeds dat hij zelf aan de touwtjes trekt: Ik ben te oud om me te laten manipuleren. Daarvoor heb ik al te veel meegemaakt. Rian is niet uit op mijn geld. Ze is oprecht. Ik vind haar ter zake kundig en verder mag iedereen ervan denken wat ie wil.
Dit verhaal van Tubantia is gebaseerd op eerdere publicaties in diverse media, openbare bronnen, uitspraken tijdens de behandeling van diverse rechtszaken en gesprekken met betrokkenen. Gerard Sanderink heeft de tekst ter inzage gehad, maar wilde niet inhoudelijk reageren. ,,Ik distantieer me hier van , aldus Sanderink.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman
Woedend op de hele wereld
Maar de laatste maanden ontstaan er steeds meer barstjes in zijn aureool van Sanderink, wiens vermogen op 620 miljoen euro wordt geschat. Hij lijkt woedend op de hele wereld. Hij strooit met wilde beschuldigingen, jaagt iedereen weg die hem tot rede probeert te brengen en gedraagt zich rancuneus tegenover vroegere intimi. Er is er nog maar één die hij blindelings vertrouwt: Brabantse Rian van Rijbroek. En laat die nou net van de media het etiket cybercharlatan hebben gekregen. Hoe kon het zover komen?
Sanderink is de vijftig al gepasseerd en inmiddels selfmade miljonair als hij tijdens een cursus leidinggeven de opdracht krijgt een gedicht te maken en dat aan de groep voor te dragen. Dan breekt het zweet me uit. Ik word helemaal panisch en sla dicht. Het lukt me maar niet om me daar overheen te zetten , vertrouwt hij in 1999 toe aan verslaggever Rindert Paalman van Tubantia.
Een chronisch minderwaardigheidscomplex
Het is een rode draad in het leven van Gerard Sanderink: een chronisch minderwaardigheidscomplex. Al zijn successen, al zijn miljoenen kunnen dat niet uitvlakken. In het verleden sprak hij er openhartig over tijdens interviews, analyseerde hij zelf waar het vandaan kwam:
De jaren op de lagere school zijn heel moeizaam verlopen. Ik ben drie keer voorwaardelijk overgegaan. Heb daardoor een heel groot minderwaardigheidscomplex gekregen. Daar kwam bij dat ik klein van postuur ben, ik was een van de kleinsten van de klas. Had geen spat zelfvertrouwen. Omdat ik nooit op de voorgrond trad, dachten de onderwijzers dat ik allerlei dingen niet wilde. Ik vertikte het bijvoorbeeld om voor de klas te zingen. Maar ik was zo angstig dat ik het niet goed zou doen. Hoe meer ze me dwongen, hoe angstiger ik werd en hoe meer ik me in mezelf terugtrok. Je mag rustig stellen dat ik een angstig vogeltje was. Dat zit heel diep, hoor, die angsten en gevoelens van minderwaardigheid. Tot op de dag van vandaag heb ik er last van.
Boezemvriend
Dat Sanderink toch uit zijn schulp kruipt is mede te danken aan zijn boezemvriend, Almeloër Wim Neeskens. Ze vormen een merkwaardig duo. De extraverte, ruige Neeskens is journalist, ondernemer en stratenmaker. Hij troont de verlegen Sanderink mee naar gelegenheden waar de Twentse boerenzoon uit zichzelf nooit zou komen, zoals (pers)tribunes en bestuurskamers van voetbalstadions.
Met zijn flair en brutaliteit zorgt Neeskens er voor dat zijn vriend Sanderink zonder accreditatie overal binnen komt. Elke zaterdagmiddag zit het duo urenlang aan een tafeltje bij Van der Valk in Hengelo Sanderinks favoriete restaurant om het leven én de zaken met elkaar door te nemen.
Sponsor van De Graafschap
Neeskens introduceert Sanderink bij voetbalclub De Graafschap en al snel is de miljonair shirtsponsor bij de Superboeren. De naam van Centric staat tussen 1998 en 2011 met twee korte onderbrekingen op het shirt. Maar van harte gaat het niet. Sanderink mag dan verlegen zijn, hij meent wel overal verstand van te hebben. En dus geeft hij te pas en te onpas in de media zijn mening over het beleid. Hij bekritiseert de prestaties van trainers en spelers en dat is ongepast voor een sponsor, want in de voetballerij zijn de ego s groot en de tenen lang. Maar daar trekt de eigenzinnige ondernemer zich niets van aan.
Na talloze aanvaringen zijn de beleidsbepalers op De Vijverberg hem spuugzat: in 2011 komt het tot een definitieve breuk. De manier waarop is kenmerkend: na het zoveelste conflict haalt Sanderink woedend de naam Centric van de shirts, drie maanden voor het contract afloopt. Een jaar later keert hij toch terug bij de club, dit keer als commissaris. Maar het duurt slechts twee maanden tot de volgende ruzie. Daarna verdwijnt hij voorgoed uit Doetinchem. De andere commissarissen moeten zijn vertrek uit de krant vernemen.
Bot en rechtlijnig
Niet alleen de voetbalclub krijgt te maken met die andere kant van Sanderink. Hij mag dan overkomen als een wat verlegen nerd, hij is ook ongelooflijk eigenwijs, bot en rechtlijnig. Hij laat zich door niemand de wet voorschrijven en is allergisch voor alles dat hem naar zijn gevoel belemmert in het ondernemerschap. Steeds botst hij met toezichthouders, vakbonden en rechters. Daarbij wekt hij meer dan eens de indruk dat hij vindt dat wetten en regels voor anderen gelden, maar niet voor hem.
Zo heeft het beursfonds Oranjewoud vier jaar lang, tegen alle beursregels in, geen raad van commissarissen. In het jaarverslag staat in die jaren steeds hetzelfde standaard zinnetje: De directie is er tot op heden niet in geslaagd om nieuwe leden ter benoeming in de Raad van Commissarissen voor te dragen aan de Algemene Vergadering van Aandeelhouders. En daarmee is voor Sanderink de kous af. Hij bezit immers toch al 90,4 procent van de aandelen en zit niet te wachten op bemoeienis van pottenkijkers. Na lang aandringen door beurswaakhond AFM wordt pas in 2010 bij Oranjewoud een raad van commissarissen geïnstalleerd.
Beboet door de AFM
Dat is niet Sanderinks enige conflict met de AFM. Die tikt hem in 2003 ook op de vingers omdat hij aandelentransacties in zijn beursgenoteerde onderneming Centric KSI te laat heeft gemeld. Sanderink reageert in Tubantia op geheel eigen wijze op de boosheid van minderheidsaandeelhouders van Centric dat zijn speculanten en de opstelling van de AFM: Regels overtreden, zegt u? Ach, u rijdt toch ook wel eens te hard en we leven in een vrij land. Ik bepaal zelf wel wat ik wel en niet koop en wanneer. Maar hij krijgt de kous op de kop: in 2012 wordt hij definitief veroordeeld tot het betalen van een boete van 100.000 euro.
Sanderink vindt ook dat de Belastingdienst zich niet met de hoogte van zijn salaris heeft te bemoeien. Daarover volgt in 2007 een dispuut met de fiscus, die niet accepteert dat hij zichzelf een niet marktconform salaris van slechts 150.000 euro toebedeelt. Belachelijk dat de fiscus zich daarmee bemoeit. Ik heb mezelf er een paar centen bijgegeven - niet te veel - en het is geregeld nu , zegt hij in Tubantia.
Verder heeft Sanderink een aantal conflicten met vakbonden. In eigen land verwijten FNV en CNV hem dat hij zich niet aan de cao houdt bij Strukton. De Belgische vakbond ABVV is woedend op hem als hij zich na de overname van it-bedrijf Apem niet aan gemaakte afspraken over de werkgelegenheid houdt. Sanderink trekt zich van alle commotie niets aan. Sterker nog: na een overleg met de Belgische vakbond eet hij een hapje in zijn hotel en laat ijskoud de rekening opsturen naar de bond.
Verkering met een wijkverpleegster
Zo keihard als hij zich in zijn zakelijk leven kan opstellen, zo onzeker is Gerard Sanderink nog altijd in zijn privéleven. Hij heeft wel eens verkering gehad, zo vertelt hij in het interview uit 1999. Rond z n 35ste was er een Twentse wijkverpleegster die graag een gezinnetje met hem wilde. Dat vond ik irritant. En later was er nog een meisje uit Volthe, aan wie hij naar eigen zeggen te weinig tijd besteedde omdat hij helemaal opging in zijn werk.
Het bedroeft hem wel. Het is wel jammer dat ik geen vrouw heb. Ik hoef niet zo nodig getrouwd te zijn of kinderen te hebben, dat niet, maar als je een partner hebt, word je toch beter in balans gehouden. Ik moet me nu dwingen om geen randfiguur te worden , bekent hij. Maar zijn goede vriend Wim Neeskens weet raad. Die stelt hem in 2002 voor aan de Twentse juriste Brigitte van Egten. Ze komt precies op het goede moment, want in 2003 overlijdt Sanderinks moeder, tot dat moment de belangrijkste vrouw in zijn leven. Ondanks haar gevorderde leeftijd begreep ze precies waarmee ik bezig was. Ze was een echt klankbord voor mij , vertelt hij een jaar na haar dood aan Tubantia.
Ruzie aan het sterfbed
De dood van moeder Sanderink in april 2003 betekent een definitieve breuk tussen de zakenman en de rest van zijn familie. Sanderink heeft vier zussen en een broer, met wie hij rond het sterfbed van moeder in zorgcentrum St. Jozef in Weerselo ruzie krijgt over de medicatie. Het loopt zo hoog op dat Sanderink aangifte dreigt te doen tegen de verzorgsters als ze niet doen wat hij zegt. Het conflict slaat diepe wonden: nadat de boedel is verdeeld is er geen contact meer. Gerard is een zonderling. Hij gaat zijn eigen weg , zegt zijn broer Jan (72).
Wat familieleden en vrienden steekt is, dat Sanderink in interviews beweert dat hij in zijn jeugd altijd is gekleineerd door zijn vader. Dat zijn grote geldingsdrang daarop is terug te voeren. Volgens de familie is het tegendeel waar: Gerard werd juist altijd enorm in bescherming genomen.
Jan Sanderink: Vader en moeder hebben altijd zorgen om Gerard gehad. Tot op hun sterfbed. Bij de verdeling van de boedel kreeg Gerard nota bene een groter deel dan de anderen, omdat moeder zich zoveel zorgen maakte over hem. Hij is thuis altijd beschermd en uit de wind gehouden. Dat is niet erg, maar dan doet het pijn als hij in de krant zegt dat hij werd gekleineerd. Als er gewerkt moest worden op de boerderij drukte hij zich, als het even kon. Dat is het werkelijke verhaal. En dan draait hij het om. Dat is niet fair.
Van Egten is een blijvertje
Wat ook niet bevorderlijk is voor de familiebanden is dat de zussen het niet kunnen vinden met Sanderinks nieuwe vriendin, Brigitte van Egten. Die blijkt een blijvertje. Op het moment van hun kennismaking is ze net een paar jaar weduwe. Bij het eerste etentje in Oldenzaal gedraagt Sanderink zich als een echte heer en ze praten uren met elkaar. Het leidt al snel tot een echte relatie.
an Egten voedt Sanderink opnieuw op. Ze leert hem beter voor zichzelf te zorgen, gezonder te eten, ze neemt hem mee op vakantie. Niet dat zij nou zo n uitbundige levensgenieter is: ook Van Egten staat bekend als een zeer degelijke workaholic, wars van uiterlijk vertoon, zuinig en precies. Dat sluit goed aan bij Sanderinks normen en waarden. Maar als docente aan Saxion Hogeschool en vaste gast bij opiniepanels van RTV Oost is ze een stuk wereldwijzer dan Sanderink en ook dat bevalt hem: zij opent sociaal gezien deuren die hij zelf, altijd wat angstig voor de wereld, niet durft te ontsluiten.
Samenwonen blijkt geen succes
Het stel woont tot 2008 samen, maar dat blijkt geen succes. Ze zetten de relatie om in een intensieve latrelatie. Ze gaan regelmatig samen uit, en brengen weekenden en vakanties samen door. Ook zakelijk zijn er relaties: Sanderink maakt Van Egten directeur bij zijn zonne-energiebedrijf Dutch Solar Systems. Bij haar aantreden een verliesgevende zaak in een markt met moordende concurrentie, maar
Van Egten weet er binnen een paar jaar een winstgevende onderneming van te maken.
Sanderink vertrouwt Van Egten blindelings. Elke zondag maken ze lange wandelingen en nemen ze samen alle zakelijke en privébesognes door. Het vertrouwen is zo groot dat Van Egten een belangrijke rol krijgt toebedeeld in de Stichting Gerard Sanderink, die na zijn dood zijn erfenis gaat beheren. Sanderink wil dat zijn vermogen, meer dan 600 miljoen, ten goede komt aan zijn geboorteregio Twente en de stichting moet daarop toezien. Van Egten wordt secretaris.
Op het randje van anorexia
Ook is Van Egten de enige die Sanderink aan zijn bed duldt als hij ziek is, en dat wil wat zeggen, want de miljonair is zijn hele leven lang panisch bezorgd over zijn gezondheid. Na zijn eerste hartinfarct, op zijn 26ste, vreest hij bij ieder pijntje voor ernstige ziektes. Zijn sobere leefwijze heeft daar ook alles mee te maken. Sanderink rookt niet en is doodsbenauwd dat hij te dik wordt.
Volgens ingewijden balanceert hij al zijn leven lang op het randje van anorexia. In het interview met Paalman deed zijn toen 89-jarige moeder daar al een boekje over open: haar zoon at het liefst Melbatoastjes, van die dreuge dingen, zonder datte d r wat op hef smeerd . Alle voorzorgsmaatregelen voorkwamen niet dat hij in zijn leven last kreeg van maagbloedingen en nierstenen en uiteindelijk weer van zijn hart. In 2017 trekt hij na een infarct vijf maanden in bij Van Egten, en ook begin 2018 bivakkeert hij drie maanden in haar huis vanwege ziekte.
Neeskens
Zijn enige andere echte vriend, Wim Neeskens, is er dan al niet meer om hem te steunen. Neeskens overlijdt in februari 2014 op 68-jarige leeftijd. Uit de rouwadvertentie die Sanderink in Tubantia plaatst blijkt hoeveel de vriendschap voor hem betekende: ,,We hebben samen vele mooie jaren beleefd, waarin Wim op eigen wijze invulling gaf aan de vraagstukken die ik met hem deelde. Onze raakvlakken, waaronder ons gevoel voor rechtvaardigheid, maakte dat wij vele diepgaande gesprekken voerden.
Ingewijden zeggen dat de dood van zijn kameraad Sanderink heeft veranderd. Hij werd weer schuwer, eigenwijzer ook.
De bom barst
Wat er precies is veranderd, en wanneer, staat nergens geschreven, maar op zondag 11 november 2018 gooit Gerard Sanderink ineens radicaal zijn hele leven overhoop. In latere rechtszaken wordt haarfijn beschreven hoe de bom barstte. Zijn vriendin Brigitte van Egten zit die zondag thuis op hem te wachten: hij kwam na de kerk (Sanderink beschouwt zichzelf als gelovig katholiek) altijd even bij haar langs voor hun wekelijkse wandeling. Maar in plaats daarvan belt hij.
Er volgt een bizar gesprek waarin hij haar uit het niets beschuldigt van verraad, miljoenenfraude, diefstal. En van seks met Afrikanen in Gambia, het land waar hun gezamenlijke bedrijf DSS inmiddels een filiaal heeft opgericht en waar ze samen op vakantie zijn geweest.
Verliefd op Rian van Rijbroek
Van Egten is verbijsterd. En daarna bezorgd: dit is niet de Gerard met wie ze zestien jaar lang een relatie had. En als ze een paar uur na het gesprek een mail krijgt van Sanderink is ze helemaal ontdaan. Hij vraagt haar ontslag te nemen uit de Stichting Gerard Sanderink. Van Egten weet nu zeker dat er iets mis is, want Sanderink mailt nooit zelf, dat laat de it-topman altijd door zijn secretaresse doen. Bovendien is de mail ondertekend door Gerard van Sanderink . Wie is er in Gerards hoofd gekropen? , vraagt Van Egten zich af.
Het antwoord is verbijsterend. Sanderink heeft een nieuwe vriendin en wel een heel bijzondere. De dan 49-jarige Rian van Rijbroek komt in januari 2018 groot in het nieuws door een optreden in Nieuwsuur. In het actualiteitenprogramma wordt ze opgevoerd als cyberdeskundige die commentaar mag geven op een DDos-aanval op banken. Al tijdens de uitzending regent het smadelijke kritieken: volgens echte experts kraamt Van Rijbroek onzin uit. Al heel snel daarna blijkt het boek dat ze samen met PvdA-coryfee Willem Vermeend over cybercrime schreef, vol te staan met plagiaat en fouten. Het boek wordt razendsnel uit de handel genomen.
Wonder Woman
Maar uitgerekend it-specialist Gerard Sanderink raakt diep onder de indruk van Van Rijbroek. Hij gelooft heilig in haar wilde verhalen over cybercrime, computerhacks en spionage door buitenlandse geheime diensten. Haar verhaal dat ze als beroemde hacker (haar bijnaam zou Wonder Woman zijn) voor de AIVD werkt, gaan er bij hem in als koek. En via die bijzondere contacten zou ze ook hebben ontdekt dat Van Egten hem belazert. Sanderink onderneemt daarop meteen actie.
Als Van Egten weigert haar positie binnen zijn stichting op te geven richt hij diezelfde maand nog een nieuwe stichting op, de Stichting Technology & Cybersecurity Gerard Sanderink. Rian van Rijbroek wordt penningmeester. En één van de eerste acties van deze stichting is het organiseren van een duur feestje rond de presentatie van Van Rijbroeks nieuwste boek, Unhacked, in het Amstel Hotel in Amsterdam.
In stoeipoesposes op internet
Deskundigen die het boek lezen, maken ook deze publicatie met de grond gelijk. En de top van Sanderinks it-bedrijf krijgt het steeds moeilijker met de groeiende invloed van de cybercharlatan op het bedrijf. Met stijgende verbazing wordt gekeken naar de altijd wat nukkige baas, die zijn leven lang de indruk wekte ongevoelig te zijn voor vrouwelijk schoon. Het verbijstert zijn vertrouwelingen dat hij nu, op 71-jarige leeftijd, ineens naar de pijpen danst van een 21 jaar jongere vrouw die op internet te vinden is in stoeipoes-poses tijdens een amateur-fotoshoot.
Sanderinks nieuwe obsessie leidt tot een slagveld binnen zijn bedrijven. Iedereen die niet onder de indruk is van Van Rijbroeks charmes en vermeende capaciteiten vliegt de laan uit. Sommigen met een fijne ontslagvergoeding, anderen raken verwikkeld in rechtszaken. Maar vooral Brigitte van Egten moet het ontgelden. Sanderink herhaalt binnen zijn bedrijven keer op keer de beschuldigingen aan haar adres. En er komen steeds nieuwe bij.
Porno
Zo zou Van Egten verantwoordelijk zijn voor de FIOD-inval bij Strukton, in februari 2019. Ze zou waanzinnige hoeveelheden porno hebben opgeslagen op de servers van DSS. Tijdens rechtszaken hierover komt hij niet met bewijzen en als Sanderink door de rechtbank Almelo wordt veroordeeld tot rectificatie weigert hij dat.
Hij komt zelfs met een hele berg nieuwe beschuldigingen en stuurt honderden mails uit de persoonlijke mailbak van Van Egten naar een handvol journalisten. Die nieuwe beschuldigingen gaan gepaard met teksten als: Brigitte is de slechte vrouw. Niet Rian. Rian is een lieve integere vrouw.
Obsessief
Hoe ver zijn adoratie voor Van Rijbroek gaat, blijkt uit een interview met Quote, waarin hij aangeeft dat zij tegenwoordig over zijn medicijngebruik gaat: Ik mag rustig zeggen: ze heeft iets betekend in mijn gezondheidspatroon. Ik heb een hartinfarct gehad, maagbloedingen, nierstenen. Nu neem ik natuurlijke middelen, niet die chemische medicijnen. Dat komt door haar contacten met goede artsen in het Midden-Oosten en Amerika.
Te oud om me te laten manipuleren
Dat is een opmerkelijke stap voor een man die zijn leven lang obsessief bezorgd is geweest om zijn gezondheid. En Sanderink slikt niet alleen de pillen die Van Rijbroek hem geeft: hij vertelt tijdens rechtszaken ook dat Van Rijbroek voor hem financiële administraties en mailbakken doorspit. Zij ontdekt daarbij allerlei bewijzen van fraude, leugens, verraad en spionage door iedereen die hij ooit vertrouwde. Sanderink gelooft haar. En gelooft nog steeds dat hij zelf aan de touwtjes trekt: Ik ben te oud om me te laten manipuleren. Daarvoor heb ik al te veel meegemaakt. Rian is niet uit op mijn geld. Ze is oprecht. Ik vind haar ter zake kundig en verder mag iedereen ervan denken wat ie wil.
Dit verhaal van Tubantia is gebaseerd op eerdere publicaties in diverse media, openbare bronnen, uitspraken tijdens de behandeling van diverse rechtszaken en gesprekken met betrokkenen. Gerard Sanderink heeft de tekst ter inzage gehad, maar wilde niet inhoudelijk reageren. ,,Ik distantieer me hier van , aldus Sanderink.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
Download onze app
