€˜Godje €™ weet na PSV dat de opofferingen het waard waren

In de kleedkamer voor de wedstrijd tegen PSV schoot het even door hem heen: Hier heb ik het al die jaren voor gedaan, dit is het begin van iets nieuws. Later in de warming-up in De Grolsch Veste zag Godfried Roemeratoe opnieuw de beelden van zijn eerste jaren bij FC Twente aan zich voorbij trekken. Het gastgezin, al die uren in de trein en het alleen zijn. Soms was het afzien en loodzwaar, maar hij hield vol. Daarna werd ik vooral opgepept door het publiek en het spandoek. Het was indrukwekkend, ik had er zoveel zin in.

Het is een paar dagen na zijn debuut op het hoogste niveau van Nederland. FC Twente heeft er net de eerste training van de dag op zitten. Het complex in Hengelo is al meer dan vijf jaar het middelpunt van Roemeratoe s leven. Hij woont in zijn eentje in Hengelo, zijn familie en vriendin wonen ruim 300 kilometer verderop in Zeeland. Zijn drie broers Geraldo, Renzo en Milton en zijn neven en nichten kwamen afgelopen zaterdag allemaal bij zijn ouders samen in Oost-Souburg om naar de wedstrijd te kijken. Na afloop zag ik op mijn telefoon de vele appjes. Ze waren trots en enthousiast, dat motiveert me van alles nog het meest.

Gastgezin
Achteraf staat hij ervan te kijken dat hij op jonge leeftijd de grote stap heeft gezet, vertelt hij. FC Twente werkte in die tijd nog samen met JVOZ, de Jeugd Voetbal Opleiding Zeeland en was gecharmeerd van de jonge Roemeratoe. Ik ben graag thuis bij mijn familie, zij zijn mijn veilige omgeving. Door weg te gaan, moest ik dat voor een groot deel loslaten. Toch wilde ik dit, al heb ik er goed over nagedacht en er met mijn ouders en broers over gepraat. Ze stonden achter me, al vond mijn moeder het heel moeilijk om me te laten gaan. Ik ging met een andere jongen uit Zeeland, dat scheelde, ik was niet allen. En samen met mijn broer Renzo was ik al een paar keer op stage geweest bij Twente, dus ik wist wel hoe en wat.

De jonge Zeeuw kwam bij een gastgezin terecht in Borne, maar het lukte hem daar niet te aarden. Dat had niks met het gezin te maken, maar ik kon me niet thuisvoelen in een huis wat niet mijn eigen huis was. Ik ben een jaar gebleven, was van zeven uur s morgens tot zeven uur s avonds weg. At er, zat even op de bank en ging slapen. Na een jaar ben ik met Sander, die jongen uit Zeeland, samen gaan wonen, een van zijn ouders was altijd aanwezig. Na weer een jaar mochten we vaker alleen zijn. Ik merkte dat ik dat prettig begon te vinden. Als ik niet bij mijn familie kan zijn, is rust en alleen zijn mijn veilige omgeving geworden.

Uren in de trein
Hoeveel uren bracht hij de afgelopen jaren door in de trein en de snelbus? Roemeratoe kan het niet meer na vertellen: Van Hengelo naar Oost-Souburg, een dorp in de gemeente Vlissingen. Nu heeft hij een rijbewijs en kost het nog maar drie uurtjes, het is niets vergeleken bij al die eindeloze treinreizen en de zware gedachten die hem in die uren op de rails zo nu en dan konden overvallen. Soms deed ik er zes of zeven uur over. Ik had zo vaak vertraging, regelmatig vanwege een aanrijding met een persoon. Dan miste je een aansluiting of zat de snelbus vol.

Er waren momenten dat ik dacht: Is het dit allemaal waard? , vervolgt hij. Dan was ik op zondag bij mijn familie geweest en moest ik weg, terwijl het juist zo gezellig was. Zat ik weer alleen in de trein. Al heb ik ook niet echt beseft dat ik al zo jong op mezelf was, dat deed je gewoon. In die gevallen kon en kan ik altijd terugvallen op mijn geloof. Ik ben christelijk protestant opgevoed, maar heb mijn eigen band met god. Het gaat om het gevoel, niet om de verplichtingen. Ik hoef niet per se naar de kerk, maar ik ga wel tijdens feestdagen. Ik heb niet alle antwoorden, soms discussieer ik erover met mijn moeder. Over ziekte en oorlog. Ik weet niet alles, maar wel dat God me leidt. Ik zie het zo: ik bewandel een pad, God geeft me kansen en keuzes.

Barcelona
Zijn vrienden bij Twente noemen hem vaak Godje , maar dat heeft dan weer alles met zijn voaar toegewerkt. Ik had gehoopt dat het vorig jaar al zover was, maar dat lukte niet. Ook dan vertrouw ik op God. Het moet zo zijn, zoals het gaat. Ik voel nu ergens opluchting, omdat ik tot hier ben gekomen. Maar ik blijf er niet te lang in hangen, vanaf hier ga ik verder. Ik leef heel ontspannen met wat er op mijn pad komt. Barcelona of Bayern zou ultiem zijn, maar als mijn weg een andere kant op gaat, zit me dat niet dwars.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman