De laatste keer dat Peet Bijen kampioen werd was in de jeugd van BWO

We zagen elkaar dinsdagmorgen weer op de eerste training van de week. Je zag de blikken: Sparta heeft verloren, het gaat nu echt gebeuren. We worden kampioen van de eerste divisie . Ik kan het nog niet bevatten, maar het komt dichtbij. De laatste keer dat ik kampioen werd, was in de jeugd van BWO. Het is niet normaal hoe snel alles kan veranderen. We verliezen van RKC en Dordrecht, en meteen is er onrust. Een week later ben je weer de aanstaande kampioen.

Dat is meteen ook de grootste les die ik heb geleerd in de afgelopen twee seizoenen: in het voetbal staat de wereld elke week op zijn kop. Dus je kunt eigenlijk altijd vertrouwen houden, ook als je slecht speelt. Je hoeft niet te malen of te zeuren, je kunt het de week erna rechtzetten. Ik merk dat ik de nederlagen tegen RKC en Dordrecht snel van me af kon zetten, veel sneller dan nederlagen vorig jaar.

Degradatie
De dag dat we degradeerden kan ik nog heel goed terughalen. Het is nog geen jaar geleden. Misschien wisten we voor die wedstrijd tegen Vitesse al dat het niet meer goed zou komen. We hadden de weken ervoor klap na klap gekregen. Wonnen we een keer, wonnen onze concurrenten Sparta en Roda ook weer. We hadden niet veel zelfvertrouwen meer en kwamen in Arnhem met 1-0 achter bij rust. Dat was voor mijn gevoel de genadeklap. Het was pijnlijk, het was naar, maar gek genoeg ging alles daarna vrij snel weer verder. Je moet wel.

Er is altijd best veel aan de hand bij FC Twente. Ook deze week weer. De wedstrijd tegen Jong Ajax gaat niet door, er worden veel discussies gevoerd. Wij laten dat aan ons voorbijgaan. Spelers willen de wei in, spelen, winnen en kampioen worden. Daarom zijn we ooit op voetbal gegaan. Ik speel hier al mijn hele leven, ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Je maakt van alles mee: financiële problemen, trainers die eruit gaan, degradatie. Achteraf kijk je terug: had René Hake vorig seizoen weg gemoeten? Waren we met hem ook gedegradeerd of onderin de middenmoot geëindigd? Maar ja, achteraf is mooi wonen. In de voetbalwereld praten we altijd over als dit, dan dat .

Vergeten namen
In de voorbereiding waren er maar acht spelers op de eerste training, daarna zijn er veel bij gekomen. Dat ben je als voetballer gewend, dat er elke dag nieuwe jongens kunnen zijn of er iemand opeens vertrokken is. Het team is ten opzichte van vorig seizoen op veel plekken gewijzigd. Als buitenstaander vergeet je de namen bijna, zo snel verandert alles. Hopelijk worden onze namen wel langer onthouden. Ik geloof niet dat de ploeg van vorig jaar slechter was dan die van nu. Maar de omstandigheden waren niet goed, waardoor de sfeer negatiever was en we niet snel een klik met elkaar kregen. Nu lachen we veel meer, we hebben zo vaak gewonnen. Dat scheelt alles.

Ons spel was niet geweldig dit seizoen, toch is het gat met Sparta tien punten. Zegt dat wat over ons of over de eerste divisie? Na de winterstop kreeg ik het gevoel dat de eerste plek een serieuze optie werd. Mensen reageren als het goed gaat heel anders. Ze zijn vrolijk. Vorig jaar ging ik minder vaak de deur uit om te lunchen in de stad. Niet dat ik nu veel vaker ga, maar het is wel een stuk leuker om te gaan.

Het blijkt dat je aan het begin van een competitie de balans nog niet op kunt maken. Er werden promofilmpjes gemaakt. De strijd zou gaan tussen ons, NEC, Roda, Sparta, Go Ahead. NEC en Roda stelden teleur, wij niet. Het gaat echt gebeuren, we gaan kampioen worden. Na de degradatie voelt het ook als een verplichting. We moeten de club terugbrengen naar de eredivisie. In onze rentree heb ik veel vertrouwen. Er staat volgend seizoen vast een prima team, spelers zullen weer voor ons kiezen.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Reinier van Willigen