Boekhandelaar en zanger: Broekhuis-directeur Kees Schafrat is het allebei

The Only One is de titelsong van zijn nieuwe album. Het zou zo maar op hemzelf kunnen slaan. Boekhandelaren in Nederland doen tegenwoordig van alles, maar zingen doen ze zelden. "Dat zit er niet zo in, hè. Op het podium staan met een microfoon dat is toch iets anders dan de nieuwe roman van A.F.Th. van der Heijden verkopen. Terwijl het voor mij eigenlijk toch heel dicht bij elkaar ligt."

Een klassiek dubbeltalent zou je hem kunnen noemen, eigenaar Kees Schafrat (56) van boekhandel Broekhuis. Vorig jaar bij het jubileum van zijn bedrijf verraste hij het publiek aan het slot met een uitvoering van Bottom of the Heart, een van de liedjes op zijn nieuwe cd. "Ik wilde het aanvankelijk niet doen. Maar Erik Vloeimans , de trompettist, heeft me overgehaald. Hij speelt ook mee op de cd. Wat hij doet, past op een of andere manier heel goed bij de liedjes die ik maak."

Schafrat zingt al vanaf zijn vijftiende jaar. In het Limburgse Gennep, de plaats waar hij boven de boekhandel van zijn vader geboren werd, zong hij in bandjes en was hij lid van het gemengde koor. "Mijn moeder was daar dirigente. Wat we zongen? Van alles, ook gregoriaans. Ik was bariton. Vooral de lage tonen lagen me goed."

Vrijheid
Dat hij boekhandelaar zou worden, lag min of meer vast. Even was er de gedachte om naar het conservatorium te gaan, maar die gedachte liet hij snel weer varen. "Achteraf ben ik daar blij mee. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik Broekhuis heb. Hierdoor heb ik de vrijheid om de muziek te maken die ik zelf wil en hoef ik niet mijn hele leven op het podium te staan met het werk van anderen. De ene culturele activiteit houdt de andere in leven en stimuleert die ook.

De popmuziek van de jaren 70 en 80 vormt het decor waarin hij volwassen werd. De Stones, Dylan, The Electric Light Orchestra en The Eagles: voor Schafrat vormden ze het vertrekpunt voor een muzikale reis die in de jaren 90 resulteerde in drie cd's onder de naam Zootcase en een eigen studio in Utrecht en later Amsterdam.

"Ik ging eigen liedjes maken en ontmoette de juiste mensen. Zo ben ik destijds met Zootcase begonnen. De naam is een verbastering van mijn eigen naam en een befaamd album van Frank Zappa. Die studio was een soort snoepwinkel. We hebben er van alles opgenomen: Bettie Serveert, The Urban Dance Squad en Slagerij van Kampen, maar ook bijna tweehonderd luisterboeken. Als je al die mensen aan je voorbij ziet trekken, wordt de verleiding groot om ook zelf dingen op te nemen."

Zijn zangersleven speelt zich voor een groot deel af in de studio. Tijd voor live-optredens heeft hij nauwelijks, ook al stond hij met zijn andere band The Secret Combination in Paradiso in Amsterdam. Onder de naam Jeff Mitchell zingt Schafrat in dit gezelschap. Melancholieke liedjes in de traditie van grote Amerikaanse zangers als Neil Young, Johnny Cash, Randy Newman en Tom Waits.

Liefde en gemis
Zo'n negentig liedjes schreef hij, naast zijn drukke bestaan als boekhandelaar. Op zijn nieuwe cd keert een deel van zijn oude werk terug, maar dan verpakt in een jazzy stijl, en met ondersteuning van jazzmuzikanten als Erik Vloeimans. De onderliggende thema's zijn steeds dezelfde. Met zijn donkere stem zingt Kees Schafrat over eenzaamheid, liefde en gemis.

"Veel mensen vragen me of dat autobiografisch is. Het antwoord is: nee. Zoveel leed als op deze cd te horen is, zou ik mezelf niet willen toeschrijven. Maar de thema's spreken me wel aan. Ik heb altijd een notitieboekje bij me. Daarin schrijf ik gedachten op, zinnen die me opvallen. Van daaruit ontstaan de teksten voor mijn liedjes."

Een zingende boekverkoper wil hij zichzelf niet noemen. "Na al die jaren ben ik dat stadium toch wel voorbij. Boekverkopende zanger: dat dekt de lading beter. Kinderen heb ik niet, maar die negen cd's komen daar wel in de buurt. Sommige mensen zijn van de boeken, anderen van de plaatjes. Ik ben van allebei."

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Carlo ter Ellen DTCT