Zorgdirecteur (61) uit Enschede wordt verpleegkundige

Moet je stoppen? De 61-jarige directeur/bestuurder lacht hardop, als hij de vraag herhaalt die hem de laatste tijd vaak is gesteld. Nee dus, luidt het antwoord. Het is een vrijwillige keuze. Garritsen hangt na 14 jaar kapitein op het schip bij het SIZ Twente de jas aan de wilgen. Hij keert terug in het vak waar hij als 21-jarige begon.

Ommezwaai
Om het geld hoeft hij het niet te doen. De opmerkelijke ommezwaai is ingegeven door een gevoel. Hij wil regisseur blijven van zijn eigen leven. Stoppen voor zijn huidige functie hem te zwaar wordt. Na 40 jaar fulltime werken maak ik de stap naar minder uren en minder verantwoordelijkheid. Garritsen geeft leiding aan 20 werknemers. Geen dag gaat voorbij dat hij niet met werk bezig is. Hij lag er nooit wakker van. De laatste tijd soms wel.
Hij heeft de mazzel dat de banen in de wijkverpleging momenteel voor het oprapen liggen. Vanwege het personeelstekort in de zorg, kon hij overal aan de slag. Maar de directeur koos voor Livio. De rechtsopvolger van de Kruisvereniging Enschede-Haaksbergen, waar hij in 1978 als 21-jarig broekie in de thuiszorg zijn eerste cliënten de steunkousen aantrok, van medicatie voorzag en in bed hielp.

Werk is niet veranderd
Is het werk inhoudelijk anders dan toen?
In essentie niet. Ik heb nu twee diensten meegedraaid in team Lintvelde in Enschede-Zuid, waar ik vanaf april 12 uur in de week ga werken. Het werk is hetzelfde. Met een groot verschil. Op de HBO-verpleegkunde in Nijmegen leerde ik dat ik de professional was. Ik had de leiding. Nu overleg je met familie, partner, buurt en anderen in de omgeving wat zij kunnen doen en verwachten. Als wijkverpleegkundige doe ik alleen wat de omgeving zelf niet kan.

Rugzak vol ervaring
De directeur van een organisatie voor informele zorg kent de positie van de mantelzorger als geen ander. Geeft dat een plus? Absoluut. Ik wil niet arrogant overkomen. Maar ik ben ouder, heb meer beleefd, doorleefd en heb werkervaring. Dat alles kan ik goed gebruiken. Ik ga niet terug naar waar ik begon. Ik ga verder waar ik 40 jaar terug eindigde. Ik neem een rugzak vol ervaring mee. Die gebruik ik. Alle professionele zorgorganisaties kunnen meer doen op het gebied van ondersteuning van mantelzorgers. Dat is mijn overtuiging. Bij mijn sollicitatie bij Livio vroegen ze of ik ze nu ging vertellen hoe het moet. Nee dus. Want ik kan er iets van vinden. Maar ik ga het niet organiseren.

Ver van de klanten

Marcel Garritsen werkte zijn leven lang in de zorg. Na vijf jaar wijkverpleegkundige, was hij 15 jaar manager bij de Thuiszorg Enschede-Haaksbergen. Hij maakte de overstap naar het Regionaal Indicatieorgaan Enschede, waar hij directeur was. Ook werkte hij als regiomanager bij Menzis. In die laatste functie stond hij het meest ver van de klanten af. Hij miste het contact. Enschedeër Garritsen werd bestuurder bij het SIZ Twente. Voor hij de overstap kan maken naar Livio, wordt hij intern bijgeschoold. Dat is verplicht om weer bekwaam te worden, zodat dat officieel heet. Garritsen heeft zijn BIG-registratie als verpleegkundige altijd behouden, door naast zijn werk altijd nascholing te volgen.

Proefschrift
Je hebt je leven lang geleerd?
Ja, dat klopt. Nog steeds. Deze zomer hoop ik te promoveren aan de Birmingham City University. Mijn proefschrift gaat over mantelzorg en dementie. Ik geef les aan Saxion en ontmoette daar een professor van de Britse universiteit. Bij haar wilde ik promotie doen. Maar dat kon dus alleen in Engeland.

Personeeltekort
Je kiest voor de zorg. Dat zouden meer mensen moeten doen om het personeelstekort op te lossen ¦ Dat tekort is een groot probleem. Maar daar ligt ook een verantwoordelijkheid voor werkgevers. Zorg voor goede arbeidsvoorwaarden. Maar geef medewerkers ook verantwoordelijkheid. Ik ben voorstander van zelfsturende teams. Livio heeft ze ook. Daar wordt personeel blijer van. En uiteindelijk cliënten dus ook.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - Foto: Emiel Muijderman