Jorge Chito (39) kreeg drie jaar cel en TBS voor doodslag. Bijna tien jaar geleden kwam hij gelouterd uit de TBS-instelling. Inmiddels is hij hulpverlener en probeert hij vooroordelen over TBS’ers weg te nemen. Zaterdagmiddag is hij in de Enschedese bieb, als onderdeel van de ‘Living Library’ die daar wordt ingericht.
In een ‘Living Library’ kunnen bezoekers een-op-een in gesprek met ‘levende boeken’, dat wil zeggen: mensen met een opmerkelijke of interessante achtergrond. Met verhalen die afwijken van wat als normaal wordt beschouwd. Idee is het wegnemen van de vooroordelen en het bijschaven van de beelden die nou eenmaal horen bij wat afwijkt van de norm.
Chito kwam als jochie van tweeëneenhalf naar Nederland toen hij tweeëneenhalf jaar oud was. Als adoptiekind; een Colombiaanse agent had hem moederziel alleen gevonden in een sloppenwijk. Hij groeide op met een allesoverheersende vraag: wie kan er van jou houden als zelfs je moeder dat niet deed?
Jorge Chito schreef, samen met vertrouwenspersoon Marcella Kleine-de Peuter, een boek over zijn leven: Drie jaar cel en TBS - van dader naar hulpverlener. De biografie telt 184 pagina’s en kost 14,95 euro (7,85 als e-book).
Het leidde tot een Freudiaanse knoop van jewelste - letterlijk. Tot problemen met hechting en woede-uitbarstingen, later drugs en alcohol. De jonge Chito werd onhandelbaar en raakte op drift. Het leidde tot een carrière in internaten en jeugdzorginstellingen. Tot het dramatisch uit de hand liep en een stapavond eindigde in doodslag.
Een klassiek verhaal van een getroebleerde jeugd en een ontspoord leven. En toch… De vooroordelen over mensen als Chito zijn legio. Maar wie goed naar zijn verhaal luistert, hoort dat hij degene is die daarmee begon. Onhandelbaar. Van kwaad tot erger. Kansloos. Komt nooit meer goed. Allemaal eerste persoon enkelvoud
Chito vertelt in 1Twente Vandaag dat de TBS-kliniek zijn redding is geweest. Een zegen, na een verschrikkelijke gebeurtenis. Het is tijdens dat driejarige verblijf, en de behandelingen die daar bij horen, waarin hij leerde dat de vooroordelen die hij over zichzelf had niet kloppen. Daarmee ging de deur naar herstel van het slot.
Naarmate het zelfoordeel verdween, lukte het hem verantwoordelijkheid te nemen voor zijn geschiedenis. Voor wat hem was overkomen en voor wat hij zelf had aangericht.
Inmiddels werkt Chito als ervaringsdeskundige in de kliniek waar hij zelf zat. Hij geeft voorlichting, vertelt zijn verhaal aan volwassen TBS’ers, soms op scholen aan jonge mensen die bezig zijn hun toekomst vorm te geven. Zaterdag mag iedereen hem het hemd van het lijf vragen.
Daarmee hoopt hij in elk geval iets door te geven van wat hij eerst zelf ontdekte: het verhaal van een (ex-)TBS’er is een stuk genuanceerder dan het beeld dat we over hen hebben.