Gilet: Enschedees trio brengt een tweede muzikale wereldreis op de planken

Neem Johan Sebastian Bach en Astor Piazzola, klassiek en tango. Meng beide. Voeg een jazz- en latin georiënteerde accordeonist, een klassiek geschoolde pianist en een gipsy-gitarist toe. Bij voorkeur gestoken in het geringste onderdeel van een driedelig pak. Laat het enige tijd rijpen. Wat er dan ontstaat, is Gilet.

Gilet: van alle tijden, plaatsen en standen

Dat kledingstuk draagt, volgens accordeonist Bert van der Veen, bij uitstek uit waar het trio voor staat. “We zijn in zekere zin vormloos, stijlloos. In de zin dat we niet in een vorm of stijl te vangen zijn. Een gilet is van alle tijden, wordt gedragen in alle landen door alle klassen. Wij zoeken daarin de verbinding, maar dan muzikaal.”

Klassiek, latin, jazz, gipsy en folk

Van der Veen tekent voor de arrangementen, maar de inbreng voor de samensmeltingen in de stukken die Gilet speelt, komt van alle drie de muzikanten. Behalve Van der Veen zijn dat Frank Deiman (piano) en Marcel LeBlanc (gitaar).

Deiman is klassiek opgeleid, net als Van der Veen. De laatste legde zich al tijdens zijn opleiding meer en meer toe op jazz en latin. Hij woonde lange tijd in Mexico Stad, met een cosmopolitische jazz- en clubcultuur waar alle invloeden van het Noord- en Zuid-Amerikaanse continent samenkwamen.

Gitarist LeBlanc is autodidact en een intuïtieve muzikant, in wiens spel folk- en gipsy-invloeden te bespeuren zijn.

Chopin en bossanova

In de composities die Gilet brengt zijn de verschillende achtergronden van het trio onmiskenbaar. De wereldreis van het gezelschap raakt (nog?) niet alle muziekstijlen van de wereld, maar doet wel zo’n beetje alle continenten aan. Het drietal experimenteert, maar niet tot voorbij het tempo van de eigen ontwikkeling.

Want, ga maar na: het is voor een klassieke pianist niet vanzelfsprekend om latin-ritmes te spelen, of net even off-beat jazzy. En een intuïtief gitarist als LeBlanc speelt niet even - appeltje-eitje - een strak getimede en uitgeschreven partituur. Wel nodig is als je gedrieën een geloofwaardige muzikale knoop wilt leggen in een prelude van Chopin en een bossanova van Antonio Jobin.

De eerste wereldreis was overtuigend. In deze tweede gaat Gilet weer een stapje verder, want er is, zo verzekert Van der Veen, progressie geboekt.