Enschedese fotograaf Hessel Bosch komt met een boek: ‘Ik mag graag een barstje zien’

Een prachtige collage is het, idem uitgevoerd. Het moet gezegd. In de promotie van dat overzichtswerk wordt één kwalificatie gebruikt die niet klopt: Bosch zou in zijn werk alleen de regel hanteren dat er geen regels zijn. Het is maar hoe je het bekijkt.

Onbewerkt

Bosch is strikter dan je denkt (en dan hij oogt). Hij kijkt en legt vast wat hij ziet. Geen ensceneringen of lampen, geen nabewerking, er wordt niets gecropt. “Ik verhoog het contrast een beetje, doe iets aan de belichting, maar dat is het. Ik kàn helemaal niet photoshoppen.” Het ademt de tijd waarin fotografie een analoge aangelegenheid was. Een Hasselblad met vaste lenzen, een filmrolletje, rommelen met vergroters, licht en donker in een doka.

Toeval

Fotograferen is kijken, voor Bosch. Licht vangen. Onopvallend, als het even kan. Het liefst in achterafstraatjes, in verlaten gebouwen waar het verf van de muren bladdert. Mensen met oude of toch op z’n minste doorleefde koppen. “Ik mag graag een barstje zien.” Dat wat hij tegen het lijf loopt, de toevallige ontmoeting.

Bosch zit op een terrasje, vertelt hij in 1Twente Vandaag. Er komt een oude racefiets voorbij. Een vent erop met een petje achterstevoren op zijn hoofd. Een getatoeëerde kop. En een mond vol blik, blijkt als hij grijnst.

De fotograaf in Bosch springt op, rent de vent achterna. “Stop!” Maakt een afspraak voor een fotoshoot.

Boek

Bosch’ boek draagt de simpele titel ‘Hessel’. Sjiek uitgestanst in een dik omslagm dat dan weer wel. Er zijn, behoudens een voorwoord, enkel foto’s in opgenomen. De verhalen erachter, die op zich de moeite zijn, ontbreken. Of dat jammer is, mag de lezer-kijker zelf bepalen.

De fotograaf zegt erover wat je van een fotograaf kunt verwachten: “Een foto spreekt meer dan duizend woorden.”