Enschedese Rosalie wandelt na hersenvochtlekkage en hersenvliesontsteking 329 km voor de Hersenstichting
Het leven van Rosalie van Blanken staat sinds een half jaar op z’n kop. Tijdens het herstel van een succesvolle maagverkleining kreeg de Enschedese begin december last van hevige hoofdpijnen. Hersenvochtlekkage, zo bleek. En daarna een hersenvliesontsteking. De gevolgen zijn er nog altijd, maar ze wil nu toch graag wat ‘terugdoen’ voor de Hersenstichting. Ze begon gisteren aan een wandeling van 329 kilometer die zeventien dage duurt en hoopt daarmee geld voor de stichting te ‘verdienen’.
Keihard niezen
De plotselinge hoofdpijn die haar december vorig jaar kwelde, had niets met de maagverkleining te maken. “Na die maagoperatie ging het eigenlijk best goed tot ik ’s nachts wakker werd met een knallende koppijn en ik in het ziekenhuis belandde.” De diagnose luidde hersenvochtlekkage. Hoofdpijn, duizeligheid, misselijkheid en overgeven waren het gevolg. Waar die lekkage door ontstond, weet ze niet. “Je hoofd hard stoten, keihard niezen. Weet het niet, het was er gewoon.”
Hersenvliesontsteking
De druk in de hersenen was te laag en werd na een behandeling weer op peil gebracht. Maar de hoofdpijn kwam in alle heftigheid terug. Hersenvliesontsteking was de conclusie. “En weer terug naar het ziekenhuis. Kon geen geluiden en licht verdragen. Je gaat liggen en hopen dat het overgaat. Je weet echt niet wat je overkomt.”
Overprikkeld
Een half jaar later zit ze in de studio met niet aangeboren hersenletsel. “M’n leven is behoorlijk op de kop komen te staan. Ben nog steeds overprikkeld en vermoeid en heb concentratieproblemen.” Dat maakt het moeilijk, ook omdat ze vier kinderen heeft. “Je kunt zomaar van je stokje gaan. Mijn man moet de klappen opvangen.”
Paniekaanval
Van Blanken was laatst in de supermarkt en kreeg een paniekaanval. “Ik stond daar en wist niet waarom. Wat doe ik hier, vroeg ik me af. Omstanders wisten niet wat ze ermee aan moesten. Je hoopt dan dat ze je aanspreken en even checken hoe ik erin sta. Dat maakt verschil.” Ze heeft soms last van afasie waardoor ze niet meer op woorden kan komen. “Het is verdrietig.”
'Ik ben er weer'
“Ik ben op de goede weg”, voelt ze. Zeventien dagen 329 kilometer wandelen is voor een soort therapie. “Het is het gevoel dat ik weer wat kan organiseren. Dat je kunt laten zien dat je er weer bent.”
Kennisoverdracht
De Enschedese wil dolgraag wat terug doen voor de Hersenstichting die haar bijstaat. “De stichting heeft veel voor me betekend door met mij te praten over wat er met mij aan de hand is. Uitleg en kennisoverdracht, daar gaat het om, zodat ik beter kan omgaan met slechte momenten.”
Donaties
De wandeling is maandag begonnen. Donaties voor de Hersenstichting zijn welkom en kunnen worden gestort via de pagina Rosalie van Blanken op de website van de Hersenstichting of via de Facebookpagina van Rosalie van Blanken.
