Column: Vrijheid in een Vordens bos

Als klein meisje ging ik geregeld met mijn moeder op bezoek bij juffrouw Koenen. Geen idee waarom ze juffrouw werd genoemd. Er was ook een meneer Koenen, haar man. Feitelijk maakt haar dat dan een mevrouw. Deze bezoekjes maakten veel indruk. In mijn herinnering zat meneer Koenen altijd achter in het halfduister in het achterste gedeelte van de woonkamer. Zwijgzaam en met een aura van verdriet om zich heen.

een kampnummer op zijn arm
Meneer Koenen had een tatoeage op zijn arm, een aantal getallen. Enkele keren werd deze zichtbaar. Mijn moeder vertelde mij dat hij een concentratiekamp had overleefd. Deze getallen stonden voor het kamp waar hij had gezeten. Hier mochten we absoluut niet naar vragen. Die boodschap kreeg ik vooraf heel duidelijk mee. Zelf sprak het echtpaar er niet
over.
Het was altijd aanwezig in deze woonkamer. Het leed van de Tweede Wereldoorlog.

Het beeld van deze tatoeage op zijn arm staat voor eeuwig op mijn netvlies.

vrijheid in een Vordens bos
Mijn ouders hadden dit, destijds oudere, echtpaar leren kennen doordat ze een klein huisje in het bos in Vorden van hen kochten. Terugtrekken in dat huisje was het ultieme gevoel van vrijheid voor meneer Koenen en zijn juffrouw. Vanuit het centrum van Doesburg naar de ultieme rust en vrijheid in dat prachtige stukje bos.

Mijn ouders volgden hun voorbeeld. Jaren was dit piepkleine vakantiehuisje voor ons hele gezin het ultieme gevoel van vrijheid. Zonder luxe, zonder elektriciteit en wassen achter een gordijntje bij een ouderwetse buitenpomp. Dit enorme vrijheidsgevoel dankten wij aan meneer Koenen die de Tweede Wereldoorlog overleefde. Hij moest eens weten hoeveel hij
toegevoegd heeft in het leven van velen na hem door zijn overleving uit dat levensverwoestende concentratiekamp.
Dat kleine huisje in het bos was alleen al in ons gezin bepalend om vele redenen.

Vaak heb ik op internet gezocht op de mogelijke geschiedenis van dit echtpaar. Mocht een
toevallige lezer meer weten over hun geschiedenis, weet mij te vinden!

Eventuele reacties op deze column mogen naar [email protected]