Column: Gevecht uit de bijstand
(Door Bouwien Rutten)
Een alleenstaande bijstandsmoeder, ook ik was dat ooit. Het was geen feestje, dat heb ik toentertijd aan den lijve ondervonden. Geregeld werd mijn hele administratie doorgelicht. Inkomsten uit arbeid werden volledig in mindering gebracht op de bijstandsuitkering. Oppaskosten werden niet vergoed. Kortom, het was weinig motiverend om te gaan werken, maar ik ging toch…
25 jaar later lijkt er weinig veranderd. Nog steeds is het een dilemma voor bijstandsmoeders en andere bijstandsgerechtigden om wel of niet te gaan werken. Want waar begin je aan? De financiële zorgen worden op de korte termijn niet kleiner, integendeel. Hoe regel je de opvang voor je kinderen, want deze is kostbaar en je hebt geen naaste familie in de omgeving. Je verliest het recht op diverse toeslagen want je zit net boven het minimum. Terwijl je dat geld zo hard nodig hebt.
Niet lonend
Het is bijzonder vreemd dat het systeem in Nederland zo is opgebouwd dat het niet lonend is om te gaan werken vanuit de bijstand. Tenminste niet als je qua inkomen geen riante sprong omhoog maakt. Zeker in tijden dat er zo’n enorm personeelstekort is. Hier is een grote groep te vinden die graag wil werken, maar zich twee keer achter de oren krabt voordat ze haar veilige inkomen verlaat. En neem haar dat eens kwalijk. De toeslagenaffaire die maar niet opgelost wordt en zorgt voor een constante dreiging, een energie toeslag die je mis loopt en niet te vergeten al die andere extra’s die plots wegvallen omdat je net een paar euro te veel gaat verdienen met een baan.
Wat maakt het aantrekkelijk om vanuit de bijstand wel aan de slag te gaan? Voor mijzelf weet ik het wel. Verder gaan in het leven, mensen ontmoeten, jezelf ontwikkelen. Het heeft mij veel gebracht door destijds als receptioniste ergens voor een aantal uren aan de slag te gaan. Het salaris leverde ik in bij de Sociale Dienst. Vervolgens, na veel aanhouden, kreeg ik een opleiding bekostigd en nog nooit was ik zo gedreven deze af te ronden. Na twee jaar was de grote dag aangebroken: Dag Bijstand!
Hoop op verandering
Nu, zoveel jaren verder, is er weinig veranderd. Het blijft een gevecht voor velen om die bijstand uit te komen. Hun zelfstandigheid en vrijheid terug te veroveren door de arbeidsmarkt op te gaan. Het verschil tussen arm en welvarend wordt steeds groter. Wij staan erbij en kijken ernaar. En gaan verder met ons leven. Ook ik. Niet wetende wat hieraan te doen. Toch denk ik er vaak aan.
Goed dat er een minister zich nu bezig houdt met Armoedebeleid en Participatie. Eindelijk wordt deze problematiek serieus aangepakt in Den Haag. Mijn verwachtingen zijn hoog. Zou er dan eindelijk….
Naar aanleiding van deze column vragen en/of opmerkingen? Mail naar [email protected]
