Esther Pross, eigenaar van de Tuinen van Herinckhave: 'Voor mij is de cirkel rond'

Tussen de oude bomen in de Tuinen van Herinckhave is Esther bezig met maaiwerk. Op dinsdagmorgen wordt er gewerkt op dit terrein. Deelnemers aan de dagbegeleiding van CarintReggeland en Zorgend Landschap harken, wieden, maaien en plukken in de tuinen.
Op andere dagen strijken bezoekers neer op de zitjes achter de veldschuur, met zicht op de tuinen. Fietsers en wandelaars nemen hun rust, genieten van koffie en een stuk door Esther gebakken taart, waarin producten uit de tuin verwerkt zijn.

Meer reuring

Hoe ze hier terecht kwam, is een bijzonder verhaal. Esther Pross komt oorspronkelijk uit Twente, uit Oldenzaal. Ze woonde, samen met haar man Wim Niemeyer, op verschillende plekken in Nederland, de laatste woonplaats was Dieren. Wim was boswachter en Esther was therapeut.

“Mijn man en ik wilden graag terug naar Twente. Maar ja, hoe dan. Wim zag op LinkedIn een advertentie dat de familie Von Bönninghausen tuinders zochten voor deze plek. De familie wilde de fruitteelt van vroeger nieuw leven inblazen, wilde biologisch tuinieren, wilde meer reuring op het landgoed. We waren helemaal geen tuinders, maar we voelden dat we hier iets van konden maken.” In eerste instantie reageerden ze niet op de vraag. “We zijn de vijftig gepasseerd en we gaan ons huis niet verkopen.”

Groen en sociaal

Maar de advertentie kwam voor de tweede keer voorbij. “We hebben toen een kort briefje geschreven. We zijn Wim en Esther, niet de tuinders die jullie zoeken; we kunnen er wel iets moois van maken en wat ons betreft gaat groen en sociaal hand in hand.”

Ze mochten hun concept komen uitleggen: “We gingen voor meerschaligheid. Nuchter bekeken wisten we dat je het hier alleen met een tuinderij niet gaat redden. Ons idee sprak de familie aan, en de baan werd ons gegund.”

Corona

Esther en Wim beginnen in september 2020 hun ideeën op Herinckhave uit te voeren. Vanuit een eeuwoude veldschuur worden de tuinen ontwikkeld. “Er was nog niets. En toen kwam corona. Het plan was om de tuinen in fasen aan te leggen, maar doordat in de coronatijd alles stil lag, konden we in 2021 de tuin in basis al aanleggen.”

Het echtpaar geniet van het land en van het werk. Wim werkt dat jaar zijn ontwerp uit, creëert de tuinen. De bedoeling is om in het voorjaar van 2022 de tuinen te openen.

Bitterzoet

In dat voorjaar wordt alles anders. In maart van dat jaar wordt Wim ziek en hij overlijdt na een kort ziekbed in april.
“Dan is het leven wel bitterzoet”, knikt Esther. “Je hebt niets te zeggen over wat er gebeurt in je leven. Tijdens zijn ziekbed zeiden we tegen elkaar dat het een geluk is dat we al zo ver zijn met de tuinen. Was dit een jaar eerder gebeurd, dan had ik op kunnen doeken. Het talent dat Wim had om van een stuk land waar niets is, iets te maken, dat talent heb ik niet. Maar de plannen lagen er nu en die waren in basis klaar. Daar kan ik op voort. Daarmee heeft Wim mij ook toekomst gegeven.”

Kruiwagen met appels

Die toekomst ligt op die ene hectare grond van landgoed Herinckhave, waar ze als pachter haar tuinen en plannen verder ontwikkelt. Rond de veldschuur liggen de verschillende tuinen. Producten uit deze tuinen worden gebruikt voor diverse zaken. Het fruit gaat in taarten, jams en chutneys, kruiden worden gebruikt voor onder andere het oogsten en drogen voor het maken van eigen thee, planten om zeep van te maken. Van appels uit de boomgaard wordt appelsap geperst. Vriendin Jet maakt er pastasaus.
De producten zijn verkrijgbaar in het winkeltje in de veldschuur. Als de komende maanden geoogst wordt, staat er een kruiwagen met appels, tomaten of bieten voor de veldschuur; zo van het land en te koop.

Creatieve workshops

Meer reuring op het landgoed is er zeker gekomen. Vrijwilligers uit de buurt werken mee om deze mooie plek te onderhouden, evenals de deelnemers van CarintReggeland en Zorgend Landschap, en van DAC Tubbergen. In en rond de veldschuur worden creatieve workshops gehouden en Esther vertelt met smaak hoe basisschoolleerlingen hier appels plukten, de in stukken sneden en buiten, in een pan op een vuur, appelmoes kookten. Fietsers, wandelaars en hardlopers komen aan, genieten van de tuin, de koffie en taart.

Cyclus van het leven

Geen moment heeft ze erover gedacht om van Herinckhave te vertrekken toen Wim overleden was. “Daarvoor vind ik het hier te prettig. Ik wil onze missie ook verder uitdragen. En doordat Wim alles hier heeft gemaakt, is hij voor mij ook hier. Je werkt hier met de cyclus van de natuur en daarmee ook van het leven en dat past bij mij.”

Noaberschap

Bij Esther is het glas vooral half vol. “Van nature beschik ik wel over veerkracht. Dat zijn ook dingen die je gegeven zijn. Ik heb heel veel lieve vrienden en familie, en het noaberschap is hier ook groot, weet je. Het is mooi dat mensen uit de buurt komen helpen.”

De Tuinen van Herinckhave, een bijzondere plek in Fleringen. Kleurige bloemen, geurige kruiden, fruit van bomen en struiken, een moestuin, een stukje oude boomgaard, veel vlinders en vogels. En rust, vooral rust. Een plek waar Esther Pross ’s morgens, voor er bezoekers komen, in alle stilte even van geniet.

Oale grond

Oude bomen in een cirkel, knoestige, verweerde stammen tussen opgeschoten gras. Voor Esther de mooiste plek in haar Tuinen van Herinckhave. “Oale grond. Ik ging weg uit Oldenzaal, uit Twente. En ik ben weer teruggekomen. Terug op oale grond. Misschien dat de cirkel met die oude bomen mij daarom zo aanspreekt”, knikt ze. “Voor mij is de cirkel rond.”