Stichting KFAAF uit Hoge Hexel redt zeven golden retrievers van de dood

'Broodfokker'

Volgens Peggy leven de 450 honden in erbarmelijke omstandigheden bij de ‘broodfokker’ in België. “Ze leven in oude varkensstallen waar ze alleen licht van tl-buizen hebben, ik heb geen ramen gezien, wel ventilatiegaten. De honden komen maar één keer per vier dagen buiten, dan kan het zaagsel uit het hok ververst worden.” Door de omstandigheden waar de honden in moeten leven gaan bij Peggy ‘de haren overeind staan’.

Nadat Peggy de honden volgens haar ‘in veiligheid’ had gebracht, worden ze gewassen bij een speciale hondenwasstraat in Wierden. “De honden stinken heel erg, maar dat kun je je wel voorstellen in deze omstandigheden. Een asiel is voor deze honden een viersterrenhotel, vergeleken met waar ze vandaan komen.” De zeven honden die de stichting opvangt hebben een leeftijd tussen de zeven en acht jaar.

Roedel

Nadat de honden schoongemaakt zijn in de hondenwasstraat kunnen ze verplaatst worden naar ‘Huize KFAAF’ in Hoge Hexel, waar op dit moment elf honden van de stichting verblijven. “Nu ze schoon zijn, kunnen we ze langzaam integreren in onze huidige roedel”, vertelt Peggy. “We laten ze eerst even rondrennen op ons speelveld, waar ze hun energie kwijt kunnen van de lange tocht.”

Peggy geeft aan dat de aanpassing van zeven nieuwe honden in een bestaande roedel niet gemakkelijk is. “We laten onze huidige roedel in kleine groepjes kennis maken met de nieuwe honden. Dit gaat verrassend goed.” Volgens Peggy hebben de honden nog wel moeite met glazen schuifpuien, omdat ze dit nog nooit in hun leven gezien hebben. Ook zijn de honden niet zindelijk of gewend aan in een huis leven.

Dierenarts

Doordat de honden in onbekende toestanden naar de stichting zijn gehaald, moeten er door de dierenarts meerdere onderzoeken gedaan worden. “De tanden zijn slecht, de oren zijn vies en we moeten bijvoorbeeld kijken of ze niet zwanger zijn voordat de dames gesteriliseerd worden”, vertelt Peggy. “We castreren en steriliseren alle honden.”

“Je ziet hoe slecht de baarmoeder is, deze moet er uit”, vertelt de dierenarts terwijl hij een echo uitvoert op één van de zeven honden. Doordat de honden hun hele leven geleefd hebben in kennels achter tralies, gaan ze bijten op de spijlen. “Daardoor zijn veel van de kiezen deels afgebroken. Ook zit er op alle tanden en kiezen een dikke laag tandsteen”, vertelt Peggy.

'Knettergek'

Nadat Peggy de vraag kreeg om één golden retriever te adopteren, heeft ze drie dagen lang niet geslapen. “Toen ik hoorde dat er zeven golden retrievers zaten, heb ik besloten ze allemaal mee te nemen. Je moet knettergek zijn om zoveel honden in een keer te adopteren, maar daar sta ik bekend om.”

Normaliter houdt de stichting een intakegesprek om te kijken wat ze voor het zorgdier kunnen betekenen. Bij deze groep honden verliep dit echter iets anders. “Ik heb 'ja' gezegd en niet nagedacht over de rest. Voor mij is het belangrijkste dat ze eerst in veiligheid werden gebracht”, glimlacht Peggy. “De rest plakken we wel bij elkaar, desnoods eet ik brood met suiker.”

Vrijwilligers

“Onze vrijwilligers zijn fantastisch”, vertelt Peggy. Nadat ze het verhaal vertelde wat ze van plan was, waren er gelijk vrijwilligers die haar overal mee wilden helpen. “Ze nemen zelfs dagen vrij om mij hierbij te ondersteunen."

Peggy hoopt de honden een mooie oude dag te kunnen bieden. “Het is erg bijzonder om te zien hoe de honden in deze omstandigheden binnenkwamen en hoe ze er over een paar maanden bijlopen. Uiteindelijk moeten ze een ‘gouden mandje’ krijgen. De honden die niet herplaatsbaar zijn blijven bij ons wonen. De honden die herplaatst kunnen worden, daar gaan we als ze er klaar voor zijn, een gouden mand voor zoeken””, sluit Peggy met een glimlach op haar gezicht af.