Haaksbergenaar over Oekraïne-transporten: ‘Dat doet wat met je’
Het begon met een impulsieve actie van Mario Nienkemper, die vanuit Bocholt (D) naar de Poolse grens reed, het was oorlog. Zijn auto vol snel ingeslagen levensmiddelen en medicijnen. Na terugkeer polste hij collega’s van bouwbedrijf Ten Brinke voor een vervolg. Haaksbergenaar Edwin Menzing was een van de eersten die zijn hand opstak.
Inmiddels zijn we anderhalf jaar en vijf transporten van 8 à 9 ton hulpgoederen verder. In een loods van het bouwbedrijf staat het begin van een zesde zending klaar.
Niet langs de zijlijn blijven staan
Waarom Nienkemper en Menzing meteen de drang voelden om iets te doen toen Rusland Oekraïne binnenviel, kan geen van beiden heel helder uitleggen. Het is een gevoel, je kunt niet langs de zijlijn blijven staan. Voor Edwin geldt dat zijn grootmoeder Hongaarse was en na de Hongaarse opstand (1956) vluchtelingen opving. Verhalen die hij als kind hoorde; misschien dat het daardoor komt.
Daar komt bij dat zo’n transport indruk maakt.
‘Tranen biggelden over de wangen’
Edwin, die er alle transporten bij was, herinnert het zich als de dag van gisteren: het moment waarop die eerste lading hulpgoederen werd uitgeladen. “Als je dat dan ziet, grote kerels, net als wij, maar de tranen biggelden hen over de wangen. Zo blij waren ze ermee.” Hij zwijgt een moment, zelf ook weer aangedaan. “Dat doet wel wat met je.”
‘Herzkerl’
Zo’n vijf, zes collega’s van het bouwbedrijf zijn bij de transporten betrokken. Ten Brinke faciliteert ruimte voor opslag, tijd en transport. Op z’n Nedersaksisch (het is een Twents, Achterhoeks en Duits bedrijf): zonder er groots over te doen. Dat transport gaat met drie bestelbussen, elk met een dubbelassige aanhanger. Men rijdt om en om, in tweetallen, naar een depot in de buurt van Lviv, niet ver van de westelijke grens van Oekraïne met Polen.
Raketaanvallen
Via Oekraïense contacten gaan de etenswaren, medicijnen en andere hulpmiddelen - rollators, maar ook aggregaten, kleding en veldbedden - naar Dnipro. Een stad van ongeveer een miljoen inwoners rond de bocht die de gelijknamige rivier oostwaarts maakt. Even boven Zaporidzja, waar het stuwmeer in diezelfde rivier de fronten van elkaar scheidt.
In beide plaatsen vinden met de regelmaat van de klok raketaanvallen plaats. Eén van die aanvallen werd gefilmd door de buurman van de Oekraïense contactpersoon van Edwin en Mario (dat filmpje is te zien in de reportage bij dit artikel).
Het maakt het afscheid na aflevering van de goederen beladen. “Je weet niet of je elkaar terugziet.” Edwin haalt gelaten zijn schouders op. Het is een onwerkelijke werkelijkheid.
