'HersenKronkels': Missie Military
Ja, ook ik was erbij. Met boots en bijpassend colbert. Niets op mijn hoofd en zonder hond, wél met vriendin. Genodigd door een bouwbedrijf. Zij werkt in die sector; zónder hamer. Die heeft ze niet nodig, ze timmert zo wel aan de weg.
Pendelen van De Grolsch Veste naar Boekelo. Vervolgens een uur in de rij, met mensen die ‘shinen’ met moderne hoedjes, geruite petjes, trendy jasjes, hippe laarzen en dito honden. Schoorvoetend belanden we bij de volgende hindernis; een trechter richting entree. Omkeren is geen optie, weigeren evenmin. Overgeleverd aan de kudde.
Gelukkig ‘stand’ het bouwbedrijf vlak bij de ingang. Met een herkenbaar polsbandje en omgehangen badge aan een tafeltje langs het parcours daalt de rust op me neer. Een bokbiertje met gekruide pinda’s binnen handbereik. Paard met jockey galopperen voorbij. Toch even een rondje lopen in de hoop iets meer dan een glimp op te vangen van deze onafscheidelijke duo’s?
Hordes mensen dringen schoorvoetend over het licht soppend terrein richting waterbak, de meest spectaculaire hindernis van de crosscountry. Stuitend op een volgend obstakel; een massa van wel twintig rijen dik tellende toeschouwers. Geen doorkomen aan. In sukkeldraf terug naar onze reddingsboei voor deze middag; de enclave van het bouwbedrijf.
Een laatste hapje en drankje. ‘Spottende’ burgemeesters van Oldenzaal en Enschede, wethouders daargelaten. En gelukkig niet te veel bekenden, die voor nog meer oponthoud zouden kunnen zorgen. In galop terug naar de bus richting ‘het Twente stadion’ en racend naar huis, de permanent veilige thuishaven.
Ploffend in de stoel, met de beentjes omhoog, knip ik respectvol het polsbandje door en leg het met de badge naast me neer. Pfff… overleefd, maar wellicht nooit weer.
