'HersenKronkels': Generatiekloof
Ook bij ons op de redactie werken gelukkig jonge mensen. Niet onverdienstelijk; in tegendeel. Zeer getalenteerd, ambitieus, vol energie en met een karrenvracht aan technologische kennis. Ik aanschouw het met enige jaloezie.
Ik kom uit het tijdperk waarin ik samen met Jaap Jongbloed en Peter R. De Vries de misdaadprogramma’s Deadline en Crime Time voor de TROS mocht maken. De tijd waarin ik met Feike Salverda werkte, bekend van het VPRO-programma Gouden Bergen, dat hij samen maakte met Lex Runderkamp.
De tijd dat ik na afloop van het werk samen met mijn zus en zwager, in het Amsterdamse café Kerk, een ‘sapje’ dronk met Ramses Shaffy, Hans van der Togt en schrijfster Doeschka Meijsing. Ik zie het zakje ‘Chinees’ van Ramses nog zo aan deurklink hangen nadat hij zijn bestelling had opgehaald bij het aanpalend restaurant en toch besloot om terug te keren voor ‘een afzakkertje’.
De tijd dat mijn vroegere dorps- en schoolgenootje Ellen van Langen de 800 meter won op de Olympische Spelen van Barcelona in 1992. Ook toen was ik in Amsterdam. Ik liep toevallig voorbij een café, waar de barvrouw in haar eentje op een stoel de race bekeek. Op enkele meters achter haar aanschouwde ik deze historische overwinning.
De tijd ook dat ik jaren optrok met meester Frank Visser voor het programma De Rijdende Rechter, waar ik toentertijd de interviews, regie en eindmontage mocht doen. Na afloop van de uitzendingen bracht ik Frank vaak naar huis; autorijden was niet zijn hobby.
Ik trok met de onlangs overleden Rob Fruithof voor Verrassend Nederland door alle windstreken van ons land, en maakte een reportage met Golden Earringdrummer Cesar Zuiderwijk en zijn Amerikaanse idool Jim Chapin, op een drumfestival in het Schotse Glasgow. Naar aanleiding daarvan trad de Golden Earring zelfs op in mijn tuin, in De Lutte, voor 300 genodigden.
Mijn jonge collega’s kennen noch Ramses, noch Feike, noch Ellen, noch Hans, Doeschka, Cesar of Rob. Maar voor mij levert dat geen kloof op. Ik laat me juist weer inspireren door de jonge garde en doe nieuwe ideeën en ervaringen op.
Memorabel is het moment dát, op zondag 4 oktober (eveneens) 1992, mijn mobiele telefoon (toentertijd ‘een bakbeest’) overging in de kantine van SV De Lutte. Ik werd gebeld met het verzoek om zo snel mogelijk naar Hilversum te komen om voor KRO’s Brandpunt, waar ik toen werkte, verslag te doen van de Bijlmerramp. Ik zie nog de verbazing voor me van de mensen om me heen; dat er geen snoertje zit aan de telefoon?
Nu gaat mij de technologie af en toe te snel en moet ik noodgedwongen een beroep doen op mijn jonge collega’s. Hoewel zij dat welwillend doen, voelt het voor mij wel af en toe als de geboorte van een nieuwe, soort omgekeerde, generatiekloof. Nu zijn zíj mijn tijd vooruit en lijkt inhalen voor míj een utopie…
