Kunstenaar Hettie Franken veertig jaar in het vak dankzij die ene docent: 'Ga jij maar tekenen!'

In 1983 studeerde ze af op de kunstacademie in Enschede. "Ik ben nu veertig jaar van de AKI af en vond dit een mooie gelegenheid om er iets mee te doen." De periode op de kunstacademie vond ze een geweldige tijd. Ze kijkt er dan ook met veel plezier op terug. "Het was een beetje een speeltuin om van alles te ontdekken en om veel technieken te proberen. In het begin was dat best wel heel spannend."

In het laatste jaar van de opleiding ging Franken met een collega-kunstenaar naar Italië. Ze kreeg daardoor de smaak om te reizen te pakken en werkte vervolgens op locatie in ateliers in Denemarken, Polen en Spanje. In haar reisboeken doet ze hier verslag van.

Het was eigenlijk ook een advies van een docent van de AKI. Die zei dat je niet tussen vier muren moet gaan zitten: "Je moet een boekje meenemen in de trein en dan kijk je maar wat er ontstaat."

Hele lastige puber

Het boek 'Ga jij maar tekenen' toont fragmenten uit reisdagboeken en is een terugblik naar vroeger en recent werk, gemaakt voor de expositie. Het eerste verhaal in het boek gaat over waarom Franken op jonge leeftijd al begon te tekenen. "Ik zat op de middelbare school en was een hele lastige puber, een drama voor heel veel docenten. Een leraar stuurde mij woedend uit de klas en zei ga jij maar tekenen. Toen dacht ik; ja dat is misschien wel wat ik moet gaan doen."

Als kind voelde ze veel onrust en kon daardoor moeilijk stilzitten in de schoolbanken. "Uren zitten en luisteren naar al die monologen trok ik slecht." De Hengelose beeldend kunstenaar vertelt dat sinds ze jaren geleden is gaan tekenen en schilderen rustiger is geworden. "M'n energie kan ik daar helemaal in kwijt."

Onbevangenheid

Het maken van het boek en een tentoonstelling bracht Franken weer terug naar haar jeugd door het terugbladeren in de reisverslagen en opzoeken van oude foto's. "Ik kwam weer terug bij het gezin waar ik uit voort kwam en kwam de brieven weer tegen die mijn vader schreef tijdens mijn reizen. Dat was eigenlijk een heel mooi proces."

Bij het maken van de tentoonstelling in de schouwburg probeerde ze de onbevangenheid van haar kindertijd weer terug te krijgen. Ze twijfelde eerst nog wel om in de schouwburg te exposeren. "Ik kreeg een beetje de angst voor de ruimte. Ook vanwege de rode vloerbedekking, de stoelen en tafeltjes. Een kunstenaar wil eigenlijk een kale ruimte, waar niets hangt en waar alleen een betonnen vloer is. Een plek waar je je werk kunt ophangen en waar zo weinig mogelijk ruis is."

Toen ze de ruimte binnenkwam, had ze het gevoel dat die haar de baas was. "Ik dacht, hoe krijg ik vat op deze plek." Nu de expositie is ingericht, is de ruimte ondergeschikt. Delen uit het theatrale interieur komen terug in het werk, zoals de rode trappen. In één van de werken is te zien hoe Franken zichzelf als bruidsmeisje heeft geprojecteerd op het doek.

Atelier op locatie

De Hengelose kunstenaar vindt het na al die jaren nog steeds leuk om op een vreemde plek een atelier te creëren. Zo heeft ze in De Gallery in de Schouwburg een oude houten werktafel neergezet. Het geeft de ruimte een wat huiselijke sfeer. Het meubelstuk gaat vaker met haar mee en was ook te zien in het Huis van Verhalen, een expositie twee jaar geleden in de bibliotheek, waar voorwerpen met een bijzonder of juist doodgewoon verhaal tentoon werden gesteld.

De beeldend kunstenaar zou studenten, die nu op de AKI zitten, ook aanraden om werkreizen te maken en reisverslagen bij te houden. "Die boekjes blijven altijd een inspiratiebron en reizen is goed om even uit de beslotenheid van een atelier te zijn. Je neemt alles weer mee en thuis komt het allemaal weer terug."

Dankbaar

Wat ze zou zeggen tegen de docent die haar jaren geleden de klas uitstuurde? "De leraar Nederlands zou vast denken dat er niks van terecht is gekomen. Dan zou ik zeggen: 'kijk eens, hier is m'n boekje!' Ja, ik moet hem wel dankbaar zijn. Het is toch wel een goed advies geweest."