Oldenzaalse Meg maakt documentaire over haar moeder: 'Ervan overtuigd dat ze sterrenstof zou worden'

Meg had als kind een abnormale jeugd, maar dan in de goede zin van het woord zoals ze zelf zegt. "Mijn ouders waren kunstenaar en oprichters van theatergroep Hydra. Zij leefden voor het theater en de kunst. Ik kreeg een nogal vrije opvoeding en ik beleefde samen met m'n ouders veel avontuur. Zo ging ik bijvoorbeeld bij een onweersbui met m'n moeder naar buiten en genoten we van de lichtflitsen en de donder."

"M'n ouders namen me overal mee naartoe. Soms bleven we op locatie ergens twee weken voor het theater en werd ik elke ochtend door iemand naar school gebracht. Toen vond ik het niet altijd even leuk, ik wilde net als m'n vriendinnetjes een 'gewone' jeugd. Pas later leerde ik waarderen hoe bijzonder mijn jeugd eigenlijk was en hoeveel geluk ik ermee had."

Diagnose: kanker

"Toen ik op m'n zeventiende net in Arnhem op kamers zat voor mijn studie Theater, hoorde mijn moeder dat ze blaaskanker had. Ik voelde me erg verscheurd en pendelde vaak tussen Arnhem en Oldenzaal om zoveel mogelijk bij haar te zijn. M'n moeder deed eigenlijk nooit echt dramatisch over haar ziekte en over wat haar te wachten stond. Ze vond dat de dood eigenlijk het hele leven met je meeloopt en dat je zelf uiteindelijk met de dood wegloopt."

Sandra onderging chemo’s, immunotherapie en een operatie, maar overleed uiteindelijk in 2018 op 49-jarige leeftijd. Tijdens de uitvaart werd Sandra’s leven gevierd.

Sterrenstof

"De eerste twee jaar na haar overlijden was ik intens verdrietig en heb ik veel gehuild, maar toen vond ik dat het zo niet langer kon. Ik dacht aan de gesprekken die ik vaak met m'n moeder had. Ik hield vast aan haar overtuiging dat als ze dood zou zijn, ze uiteen zou vallen in duizenden deeltjes die terecht zouden komen in het heelal zodat ze op die manier overal zou zijn: sterrenstof." Toepasselijk: de muziek bij de documentaire is het nummer Sterrenstof van Frank Droste.

"Die gedachte werd het uitgangspunt van de documentaire. Ik studeer nu aan de AKI Fine Art Sculpture en wilde kunst maken over de rouw en het verlies van m'n moeder. Ik wilde iets maken waar ik veel liefde in kon stoppen. Liefde die ik haar niet meer kon geven."

"Ik wilde onderzoeken wat ze had nagelaten. Niet alleen fysiek - schilderijen, theaterkleding, maskers - maar ook immaterieel zoals herinneringen en levenslessen." Voor de documentaire sprak ze met vijf mensen uit Sandra’s directe omgeving waaronder haar man, Meg’s vader.

Alles zelf doen

Ze kocht een kleine camera en deed alles zelf: filmen, interviewen en de montage. Iets dat ze nog nooit eerder gedaan had. Toen het af was duurde de documentaire vier uur, dat is inmiddels teruggebracht naar 110 minuten. "De documentaire is niet alleen een eerbetoon aan m'n moeder. Het is voor iedereen die er maar geïnteresseerd in is en ik hoop dat mensen inzien dat rouw en verlies ook een mooie kant kan hebben. Dat je verbinding kunt vinden met jezelf en je niet verliest in verdriet."

"Nadat mijn moeder overleed heb ik nog vier familieleden moeten missen. Hoe verdrietig ook, het heeft m'n ogen geopend en deed me beseffen hoe ik wil leven en hoe kostbaar het leven is. En als het nu onweert ga ik nog steeds naar buiten en kan ik genieten van het natuurgeweld en voel ik m'n moeder dicht bij me."

De documentaire wordt vanavond voor het eerst vertoond aan genodigden. Later moet de documentaire voor een groter publiek te zien zijn, maar er wordt nog uitgezocht hoe en waar.