Ex-wethouder Enschede debuteert met boek over beeldhouwster en vriendin: 'Ze was een soort mentor'

Lidi van Mourik Broekman was in de jaren vijftig bekend in Nederland. Gedurende haar leven krijgt ze honderden opdrachten. Ze portretteert burgemeesters en leden van het Koninklijk Huis, waaronder koningin Juliana, koningin Wilhelmina en prinses Marijke. Tijdens de oorlog weigert ze zich aan te sluiten bij de Nederlandsche Kultuurkamer en legt haar werk neer. Na de oorlog maakt ze het eerste oorlogsmonument ooit. Tot vlak voor haar dood in 2015 blijft ze beeldhouwen.

Vriendschap

Nods en van Mourik Broekman ontmoetten elkaar in 1996. “Mijn schoonvader, Waldy Nods, ook wel bekend als Sonny Boy, had een gipsen beeld in zijn kast staan. Ik vond dat zo’n mooi beeld en wilde graag in contact met de kunstenares.” En zo geschiedde. “We waren direct welkom in haar huis in Frankrijk.”

In de jaren die volgen leert Nods de beeldhouwster steeds beter kennen. Broekman logeert regelmatig bij het gezin Nods. Daar portretteert ze de kinderen. Slapen deed ze dan, wat haar betreft, wel op de bank. “Dat heb ik natuurlijk niet toegelaten”, lacht de voormalig wethouder.

Een mentor

Ondanks het leeftijdsverschil - Lidi was zo’n vijftig jaar ouder - ontstond er een bijzondere vriendschap. “Ze was een ongelofelijk charmante, innemende en vriendelijke dame. Je kreeg altijd een goed gevoel van haar. En dat gold voor iedereen. Als ze bij ons logeerde en mijn vriendinnen wisten ervan, dan kwamen ze gauw een kop koffie drinken.” Pas later realiseert de ex-politica zich dat Lidi wat meer voor haar was geweest dan een vriendin. “Door het schrijven zie ik ook wel het mentorschap, maar dat heb ik toen nooit zo ervaren. We praatten over het leven en zo hoorde ik haar verhaal.”

Nods schreef het boek om de beeldhouwster weer bekendheid te geven. “Nederland kende in de jaren vijftig geen beeldhouwsters van formaat. Of ze er niet waren is maar zeer de vraag. Dat geldt ook voor heel veel andere kunstenaressen. Vrouwen werden altijd in de schaduw geplaatst van de meester die hen had opgeleid. Dat is ook een beetje met Lidi gebeurd, maar die heeft zich er ook aan kunnen ontworstelen.”

Zelf schrijven

Het was in eerste instantie niet de bedoeling dat Nods het boek zelf ging schrijven. “In de periode dat ik haar verhaal leerde kennen kwam ook het boek over mijn schoonvader, Sonny Boy, uit. Dat boek is geschreven door Annejet van der Zijl. Ik dacht: het verhaal van Lidi is ook wel wat voor Annejet. Maar die zei: ‘Ik vind mijn eigen verhalen wel. Doe jij het zelf maar.’” Dat plantte een zaadje.

Waarheidsgetrouw

Nods interviewt de charmante kunstenares verschillende keren en werkt de opnamen daarvan uit. “Dat was eigenlijk voor haar kinderen bedoeld. Dan was dat er maar, als zij er niet meer zou zijn.”

Pas na het overlijden van Lidi begint het te kriebelen. “Ik dacht, zal ik eens kijken wat ik er mee kan?” De schrijfster heeft er geen groot onderzoek van gemaakt, ze wil vooral het verhaal van Lidi vertellen. “Ik heb wel met haar kinderen gesproken. Je merkt dan hoe moeilijk het is om een biografie waarheidsgetrouw neer te zetten. Er stonden soms dingen in het manuscript die volgens de kinderen anders waren dan hoe Lidi het zich herinnerd had. Ik moest kiezen wat ik daar mee deed. Soms heb ik het aangepast, maar soms heb ik het zo gelaten.”

Het leven na het wethouderschap

Inmiddels is Nods al een tijdje gestopt met haar werk als wethouder en is ze met pensioen. Of ze het wethouderschap mist? “Nee ik mist het niet. Het was een ongelofelijke gave tijd, het bracht heel veel reuring met zich mee, maar je gaat niet over je eigen agenda. Het leuke van mijn leven nu is dat ik niks meer moet maar van alles mag.” En ze heeft de smaak te pakken, ze wil misschien wel door met schrijven. “Misschien een eigen biografie, of een heel ander genre. Een thriller ofzo.”