Vlakbij het monument voor de vuurwerkramp op het Roomveldje in Enschede wapperen ronde witte schijven in de wind. Opgehangen aan een lijn, die tussen vier rode paaltjes is gespannen. Het blijkt een tijdelijke installatie van FineArt-student Gerben Rasing met de bedoeling ‘antwoord’ te geven op ‘een openbare ruimte’.
Het Roomveldje ligt in de oksel van de Lonnekerspoorlaan en de Tollenstraat. Aan die laatste straat was het vuurwerkbedrijf gevestigd dat op 13 mei 2000 explodeerde. Het parkje herinnert aan die ramp, met een herdenkingsplek, gedichten en restanten van de panden die er stonden.
‘Het is fijn dat het gedenkpark in stand wordt gehouden. Elk dag dat ik hier langs ga, denk ik aan al de zielen die hun leven hebben verloren’. Eén van de kartonnen rondjes aan de installatie van Rasing is beschreven. Aan een van de rode palen hangt een A4’tje met uitleg. Voor zolang het duurt - het geheel oogt kwetsbaar.
De AKI-student poogt passanten te verleiden tot een reactie op deze plek. Dat kan niet heel moeilijk zijn, zou je denken. Het is ruim vierentwintig jaar geleden, maar de vuurwerkramp roept nog altijd levendige herinneringen en beelden op. Zeker bij Enschedeërs
Lees verder onder de afbeelding.
Keerzijde: Tukkers zijn niet altijd even spraakzaam. Zeker als het om emoties gaat. Het is lang geleden, bovendien; er is al veel gezegd (en gezwegen). En je moet maar net een pen bij je hebben.
Een mevrouw op leeftijd die haar hondje uitlaat, kan het wel waarderen. Ze heeft Rasing het geheel gisteren zien neerzetten. Nee, geschreven heeft ze nog niet. Dat hoeft ook niet, valt op te maken uit Rasing’s uitleg. Wit laten mag ook. Niet alles heeft woorden nodig.
De installatie blijft tot zaterdag staan, als het aan de AKI-student ligt. Als ‘ie het volhoudt tot die tijd. Eén flinke bui (een ijverige groenwerker of een nijdige bulldog) en het monumentje bij het monument is niet meer.