Silke Veld, conservatoriumstudent in Enschede, zingt een stukje hemel naar de aarde

Silke Veld (25) volgde de pop-opleiding aan het conservatorium in Enschede en is bijna klaar. Ze moet nog een paar opdrachten afmaken. Inhaalwerk. Corona en zo, een lastige tijd voor een student. En - maar dat vul ik in - prioriteiten. Leven, ontwikkelen, dromen najagen. Als je kansen krijgt om je talent uit te bouwen, pak je die. Dan duurt school maar wat langer. Evengoed: eind mei stond Silke met haar eindproductie ‘Bijna’ op de planken van het Wilminktheater.

‘Fuck it’

‘Bijna’ opent aan de voet van een trap naar de hemel, die niet erg rolstoelvriendelijk is. Silke kan er niet op. Ze moet - of mag - nog een tijdje op aarde blijven. Leeft in reservetijd. De metafoor is ontleend aan de werkelijkheid; de lift naar het appartement van de Ootmarsumse, in een oud Van Heek-complex, was stuk. “Ik kon twee weken mijn huis niet in en moest tijdelijk verhuizen naar een hotel.”

Ze zegt het met een grijns. Die blijkt kenmerkend. Ik lees er de grijns in van iemand die weet dat obstakels tijdelijk zijn, en allesbehalve onoverwinnelijk. Als je één uitdrukking zou moeten plukken uit de interviews met haar die online staan, dan zou het ‘fuck it’ zijn. Een ‘fuck it’ waarin geen greintje defaitisme of onverschilligheid doorklinkt. Integendeel: het is het tegenovergestelde. Bekijk het maar, we gaan het doen.

Naast het podium

Silke was als kind al ‘niet te temmen’, zegt ze. “Mijn ouders waren me altijd kwijt.” Dat was meteen nadat zij haar eerste rolstoel kreeg en de wijde wereld ging verkennen. Tweeëneenhalf was ze. En in de kern is er niets veranderd.

In 2023 werd Silke geselecteerd voor de Nationale Popronde, een rondreizend muziekcircus voor aanstormend talent dat jaarlijks enkele tientallen podia aandoet. Veertien voor haar. “Maar ik kwam er wel achter dat ik met mijn rolstoel bijna nergens in kon.” Of op. Poppodia zijn - net als die hemel in het Wilmink - niet per se rolstoeltoegankelijk.

Grap met de insiders van haar band is dat de formatie uiteindelijk naast Ziggodome wil staan. “Ik weet niet of ik het podium op kan, daar. Dan maar ernaast.” Of ervoor, zoals tijdens Popronde gebeurde.

“Ik zoek graag de randjes op”, zegt ze. Dat is een understatement. Als ze het podium niet op kan, gaat ze de randjes dus ook rustig over. Ze zit er niet mee, sterker: ze ziet er de lol wel van in.

Onmogelijk?

Silke leeft de tegeltjeswijsheden van managementgoeroes en de Pippi Langkous-quotes die op het socials zo goed doen. Onmogelijk? Dat zullen we nog wel eens zien. En vaak fixt ze het. Met een jaloersmakende of inspirerende vanzelfsprekendheid. Pretentieloos, lijkt het, zonder zich dat bewust te zijn.

Het is de manier waarop ze met het hele pakket van menselijke beperkingen omgaat. Nee, ze kan een aantal dingen niet. Maar heel veel wel. Een kwestie van focus: waar richt je je op? “Jij wordt toch ook niet elke ochtend wakker met de gedachte: ‘Kon ik maar vliegen!’?”

Natuurlijk doet ze het niet allemaal alleen; hulp is noodzakelijk. “Maar dat geldt voor iedereen in dit vak. Je hebt elkaar nodig.” Laat dat ‘in dit vak’ maar weg: dat geldt voor iedereen. Silke heeft alleen geleerd om die hulp te accepteren of te organiseren, als het nodig is. En dat geldt niet voor iedereen.

‘Ik blijf hier om te leven, tegen beter weten in’

Mooi voorbeeld van dat vermogen om hobbels te nemen die zijn ingebakken in het bestaan, is die eindproductie in het Wilminktheater. “Ik ben naar het Wilmink gegaan. ‘Ik heb een mooi plan’, zei ik. Of ze samen wilden werken. Ik had helemaal geen plan, alleen een idee.” Toen er meteen ‘ja’ werd gezegd, moest ze aan de bak. Muziektheater, een heel programma. Dat is andere koek dan liedjes schrijven, repeteren en een setlijst maken.

Collega en columnist Ben Siemerink was erbij, in het Wilmink. Bij aanvang ‘dreint uit boxen een eindeloze loop van de oorwurm Leef nu het kan van Jan Smit. Pas gaandeweg het programma dringt de betekenis van deze typische Silke-grap tot je door.’ Hij beschrijft ‘hoe Silke haar lust tot leven verwoordt: Ik zou beter moeten weten, maar ik blijf hier om te leven, tegen beter weten in.’

Zelfspot en ironie

Silke is muzikant. Liedjesschrijver. Daarin spreken vijfentwintig jaar aan observaties, ervaringen en dromen; fragmenten van haar bestaan in reservetijd. Even breekbaar als krachtig. Levensecht, maar nooit zwaar. Doorspekt met humor, in veel gevallen zelfspot. Silke verstaat de kunst van de ironie, zoals maar weinigen dat in de huidige tijd, waarin alles bloedjeserieus genomen wordt, nog doen.

Waar dat heen gaat? Dat weet ze zelf ook niet. Voorwaarts, dat in elk geval. Want onmogelijkheden bestaan alleen in retrospectief. “Als je het niet probeert, weet je achteraf nooit of het misschien tòch had gekund.”