Zesduizend Enschedeërs zijn nodig om een menselijk weefwerk te vormen, dat begint op het Ei van Ko

Als je die complete acht kilometer rond wil, heb je toch al gauw zesduizend Enschedeërs nodig. Diet Gerritsen vindt het de moeite van het proberen waard. “Als je naar een voetbalwedstrijd gaat, hoeveel mensen zitten er dan in het stadion?!”

De Enschedese dirigente bedacht het met haar eveneens muzikale partner Frank Deiman. “Verbinding maken gebeurt vaker op deze manier. In Estland was er bijvoorbeeld een vredelievend protest, waarbij mensen langs de grens met Rusland een menselijke ketting vormden. Dat was honderden kilometers lang. Daarbij is acht kilometer peanuts.”

Iets dat iedereen kan

Het is de bedoeling dat er iets gebeurt waaraan iedereen kan meedoen. “Een hand geven, een weefbeweging, een korte tekst zingen of roepen als een yell. Langs de singel staan slagwerkers die het ritme aangeven, als een hartenklop.”

Het ‘community-art project’, zoals Gerritsen het noemt, verwijst naar het textielverleden van de stad. “We bootsen de schering en inslag van het weefgetouw na. Een soort ‘van links naar rechts’, maar dan anders. De naam is bovendien een knipoog naar het Engelse woord wave.”

Groeimodel

Zoals een weefwerk groeit, moet ook de groep mensen die aanhaakt steeds groter worden. Het begint komende maand september in het klein, op het Ei van Ko. “Daar willen we symbolisch mensen uit de vier windstreken bij elkaar laten komen. De een doet het ritme, de ander de melodie, zo heeft ieder stadsdeel zijn eigen taak om tot één weefwerk te komen.”

Bij die aftrap wordt er ook een website gelanceerd, waarop groepen zich kunnen aanmelden en kunnen aangeven hoe lang hun aandeel in het geheel wordt. “Met het koor dat ik dirigeer kwamen we op veertig meter, bijvoorbeeld.” Zo hoopt ze dat ook andere clubs gaan meedoen. “Klassen, sportteams, geloofsgemeenschappen, bedrijven, breiverenigingen. Ze kunnen in het geheel dan ook laten zien waar zij voor staan. Hoe kleurrijker en verschillender het geheel, hoe beter.”

Wat als het niet lukt?

Volgend jaar moet er dan een zo groot mogelijke kring gevormd worden. “We willen dat doen op de dag van de Singelloop of een ander moment waarop de singel toch al wordt afgezet. Daarover zijn we nu in gesprek met de gemeente. Voordeel is ook dat er dan al veel mensen op de been zijn.”

Maar wat als het aantal deelnemers toch wat tegenvalt en de singel lang niet vol komt? “Ik heb ook modellen gemaakt voor kleinschaligere manieren. We kunnen het in de binnenstad houden, maar uitbreiden naar de Stadsgravenstraat-cirkel, bijvoorbeeld. Of naar een kring in het Binnensingelgebied.”

Lastig is dat die beslissing al tijden van tevoren genomen moet worden, omwille van de organisatie. “Ook als we dan bijvoorbeeld maar vier kilometer hebben, zullen we voor de singel gaan. We kunnen ook stukken overspannen met een lange draad of band als niet alles gevuld is. Dat is het meest praktisch, want op een bepaald moment moeten we wel weten waar we aan toe zijn.”

'Dit is onze kans'

Gerritsen gelooft erin. “Je moet ook niet bang zijn. Als Enschedeërs zeggen: dit lijkt me helemaal niets, dan wordt het ook niets. Maar als ze zeggen: het is een feest en we willen ook zelf een bijdrage leveren, dan werkt het. Het lukt alleen als iedereen erachter gaat staan. Je bent geen publiek, je bent degene die zelf het feest maakt.”

Ze heeft al contact met muziekverenigingen, sportclubs, kerken, moskeeën en wijkraden. Met scholen wordt gewerkt aan een ‘weeflied’. In haar eigen netwerk merkt ze dat mensen bereid zijn mee te doen. Ook het feestcomité van Enschede700 liet met de toekenning van subsidie zien het idee te waarderen. “Ik ben er niet bang voor dat Enschedeërs het helemaal af laten weten. Je kunt als stad tonen dat je staat voor verbinding. Dit is onze kans om dat te laten zien.”