Acht jaar cel geëist tegen Hengelose Syriëganger voor misdrijf tegen Jezidi's

Het OM verdenkt A. ervan dat ze in 2015 naar Syrië afreisde om zich aan te sluiten bij de terroristische organisatie IS, waarmee ze haar 4-jarige autistische zoontje in een hulpeloze toestand bracht. Ze trouwde er een IS-strijder.

Slavernij

De afgelopen jaren zijn meerdere IS-vrouwen veroordeeld voor hun steun aan de jihadistische strijd. Maar de zaak van A. onderscheidt zich van eerdere processen, omdat ze daarnaast terechtstaat voor slavernij als misdaad tegen de menselijkheid.

De officier van justitie acht bewezen dat A. in de periode 1 mei 2015 tot 1 november 2015 en van 1 mei tot 1 augustus 2016 twee Jezidi-vrouwen als slaaf heeft gebruikt in de Syrische IS-hoofdstad Raqqa. A. liet de vrouwen volgens justitie vele uren per dag schoonmaakwerk verrichten, koken of zorgen voor haar zoon.

Hasna A. ontkende de aantijgingen maandag bij de start van het proces. Ze woonde in hetzelfde huis als de vrouwen die haar ervan beschuldigen dat ze hen als slavinnen gebruikte. Ze wist dat de vrouwen tegen hun wil werden vastgehouden en dat ze allerlei werkzaamheden moesten uitvoeren, maar zelf heeft ze nooit opdrachten gegeven. En ze wist naar eigen zeggen al helemaal niet dat de vrouwen met de IS-mannen moesten slapen. "Dat ik in hetzelfde huis woonde, wil nog niet zeggen dat ik alles heb gezien en gehoord", was haar lezing.

Hevig geëmotioneerd

Hevig geëmotioneerd en in tranen vertelde ze hoe ze een uitvlucht zoekt in Syrië, het IS-kalifaat om precies te zijn. Tijdens de rechtszaak vertelt ze vooral over de ellendige tijd in het kalifaat. Iets waar ze naar eigen zeggen totaal niet op was voorbereid. Hoewel de reis ernaartoe toch al wat alarmbellen had kunnen doen rinkelen. Nadat ze via internet contact met een Engelssprekende man van IS had gelegd, moest ze naar Turkije vliegen. Daar werd ze opgepikt en naar een huis in Syrië gebracht. Een reis vol gevaren.

Trouwen met IS-strijder

In Syrië wordt ze in een huis gezet, samen met andere vrouwen. Maar als alleenstaande moeder mag ze niet naar buiten, hooguit de tuin in. Ze ziet geen andere uitweg dan te trouwen. Met een Marokkaanse man, waarmee ze amper een woord heeft gewisseld. Al na een dag treden ze in het huwelijk. Een van de weinige dingen die ze weet, is dat hij IS-strijder is. Later mishandelt hij haar geregeld. "Ik moest wel trouwen. Zonder man ben je daar als vrouw niets. Maar het was geen fijne man."

Op een bepaald moment wordt ze overgebracht naar het huis van een vriend van haar man, die ze in die periode weinig ziet. Daar krijgt ze haar eigen kamer. In het huis werken drie Jezidi-vrouwen. Een van de dames, die wordt aangeduid met de codenaam Z. Zij zegt als slaaf te zijn gebruikt. Wanneer ze zou vluchten zou haar zoon worden onthoofd.

'Ik moest op m'n eigen kamer blijven'

Hasna: "Ik moest op mijn eigen kamer blijven. Mocht alleen naar de badkamer en keuken. Ik groette haar weleens, maar we spraken elkaar niet. Ik spreek geen Arabisch, zij geen Engels." Haar man is bovendien duidelijk: Hasna mag zich niet met haar bemoeien: "Ik vond het heel erg voor haar. Het is onmenselijk om mensen vast te houden tegen hun wil. Maar ik kon niet anders. Je moet je echtgenoot gehoorzamen."

Een tweede vrouw – aangeduid als S. – verklaarde dat Hasna zich meermaals denigrerend zou hebben uitgelaten over Jezidi's en ze onder meer ketters en afvalligen noemde. Maar dat wijst Hasna resoluut van de hand. En de aanwezige mannen mochten de Jezidi-vrouwen dan allerlei opdrachten hebben gegeven, zelf heeft ze daar nooit aan meegedaan. "Ik kan toch mijn eigen bed wel opmaken? En ik ruimde mijn eigen zooi op." Sterker, het kwam volgens Hasna weleens voor dat zijzelf aan het werk was, terwijl de Jezidi-vrouwen bij elkaar zaten te praten. Een van de rechters: "Dat roept bijna de vraag op: wie was hier nu eigenlijk de slaaf?"

Stoornis

"Het is amper voor te stellen om uren per dag voor het kind van een ander te moeten zorgen, terwijl je zelf van je kinderen gescheiden bent", zei de officier. "De angst en onzekerheid waarin deze vrouwen zich bevonden was ondraaglijk. A. had geen oog voor dit leed." De vrouw ontwikkelde in haar jeugd een persoonlijkheidsstoornis. Het OM hield hier rekening mee in de strafeis.