Hengelose schrijver Gijs Eijsink geeft oud-renner Jos Lammertink passend eerbetoon: 'Hartverscheurend levensverhaal'

Jos Lammertink (1958) kan met 1,92 meter lang genoemd worden. Maar tegenwoordig kan hij dat niet meer laten zien: door een slopende spierziekte is hij al jaren aan een stoel gekluisterd. Hij is echter nog helder van geest en praten gaat prima. Op basis van zeker vijftig gesprekken met Lammertink tekende Eijsink het hartverscheurende levensverhaal van de Wierdenaar op.

'Een soort Mathieu van der Poel'

Lammertink was in de jaren 70 en 80 een van de beste wielrenners van Nederland. Op de weg, op de baan en in het veld, overal waar hij aan de start verscheen, reed hij vooraan. In zijn jeugdjaren, maar ook later, was hij vaak onklopbaar. Eijsink: "Toen hij als amateur bij de professioneel geleide Amstelploeg tekende, was het veldrijden gedaan. Dat mocht hij niet langer van z'n ploegleider. Anders had hij ongetwijfeld een carrière als Mathieu van der Poel kunnen hebben. Qua kracht en techniek waren die twee goed vergelijkbaar."

Als prof waren Lammertinks grootste overwinningen etappes in de Vuelta (1980 en 1981), de semiklassieker Kuurne-Brussel-Kuurne (1984) en het NK in 1986. Verdient zo'n man geen standbeeld in z'n woonplaats Wierden? "Nou, dat zou hij absoluut niet willen. Is-ie veel te bescheiden voor. De jaarlijkse Grand Prix Jos Lammertink is een plaatselijke koers die zijn naam draagt. Dat is toch ook een soort standbeeld?"

Hartverscheurend

De ondertitel van het boek luidt: 'Het hartverscheurende wielerleven van Jos Lammertink'. Daarmee is niks te veel gezegd. Lammertink kreeg niet alleen te maken met tal van valpartijen, blessures en een slopende spierziekte, hij was als tiener ook het slachtoffer van een jeugdtrainer, die hem misbruikte.

Eijsink: "Tijdens een van onze eerste gesprekken kwam het ter sprake. Hij had er nooit met iemand over gepraat. Ook niet met z'n gezin. Het lag als een steen op z'n maag, denk ik. Het is tegenwoordig nog altijd een lastig onderwerp om aan te stippen, maar in de jaren zeventig was het natuurlijk helemaal een taboe."

'De lach ontbreekt'

Het misbruik had uiteraard enorm veel impact op hem: "Hij kon nauwelijks genieten van z'n successen. Op veel foto's staat hij als overwinnaar tussen de rondemissen, maar de lach ontbreekt."

Eijsink kende in die jaren mannen als Lammertink vanuit z'n werk als sportverslaggever bij Radio Oost en de Twentsche Courant: "Ik ging al die koersen af. Ik genoot echt van matadoren als Jos Lammertink, Gerrie Knetemann, Jos' neef Hennie Stamsnijder, Hennie Kuiper, Jan Raas, noem maar op."

Omgekeerde wereld

Eijsink schreef tal van boeken over sport (zie infoblok), maar allemaal in eigen beheer. Voor dit boek wist hij een uitgever te interesseren. Of eigenlijk was het andersom: een uitgever bood zich bij hem aan.

"Ik schrijf al jaren verhalen over en met oud-sporters voor mijn Facebookpagina. Met oud-renner Bert Boom uit Enter heb ik zoiets gedaan, ook toen al met het idee om er een boek van te maken. Dat kwam niet van de grond, maar mensen vonden het wel mooi om te lezen. Toen ik aankondigde iets soortgelijks met Jos Lammertink te gaan doen, kwam een uitgever direct met het aanbod om het uit te geven."

'Ongelofelijk fijne kerel'

Eijsink is blij dat hij Lammertink nu kan eren met dit boek: "Hij verdient dit. Het is een ongelofelijk fijne kerel. Rustig van aard en altijd een karaktervolle sportman geweest. En ik mocht alles opschrijven. De mooie, maar ook de minder mooie kanten van z'n leven."