In Depot: de Firma Wevers & Zoon, limonade uit je eigen stad
Je kunt het je bijna niet meer voorstellen, maar wie in de eerste helft van de vorige eeuw dorst had en een winkeltje of caféetje binnenstapte voor een verfrissend drankje, kreeg een in eigen stad gebrouwen en gebotteld limonadetje voorgeschoteld. Niks wereldwijd opererende multinationals en supermarkten.
Een stad als Enschede had al gauw tien of meer limonadefabriekjes om dorstig volk van verfrissing te voorzien. Niet zelden maakten die ook sterker spul en hadden ze er een handeltje van door anderen gemaakte spiritualiën naast. De Firma Wevers & Zoon, kortweg: WEZO, was er zo een.
Heel Enschede?
WEZO was een begrip. De firma leverde onder meer aan kantines van textielfabrieken, waar het overgrote deel van de beroepsbevolking werkzaam was. Er zal nauwelijks een Enschedeër uit de periode waarin het bedrijf bestond te vinden zijn die niet minstens een keer een limonadetje of ander drankje van WEZO achterover heeft geslagen.
1000 gulden startkapitaal
Het begon in een gammel schuurtje aan de Getfertweg, nummer 7. Met een schenking van de schoonmoeder van J.W. Wevers, die de firma oprichtte, bij zijn huwelijk. Een bruidsschat van maar liefst 1000 gulden en we schrijven 1905.
Lees verder onder de afbeelding.
Wevers was wever, maar klein van stuk. Hij moest steevast op een kistje staan om zijn werk te kunnen doen. Nadat hij in dienst trad bij een firma die spuitwater maakte, moet de droom om zelf zoiets te gaan ondernemen zijn geboren.
Amstel in plaats van Grolsch
De meeste Enschedeërs die zich WEZO nog herinneren, zullen het pand - meer woning dan bedrijf - aan de Blekerstraat voor zich zien, waar de firma later neerstreek. Want Wevers had er zin in: hij begon te handelen in wijn, port en brandy. En werd dealer van een befaamd (zij het niet al te best) vaderlands biertje: Amstel. Waar hij, in de stad van Grolsch, de vermetelheid vandaan haalde, is een raadsel.
Advocaat, en boerin en een haas (en bijna Coca Cola)
Wevers begon ook zelf sterker spul te brouwen: advocaat, om precies te zijn. Dat schijnt een precaire bezigheid te zijn; elk ‘fout’ eitje en iedere misser bij het scheiden van wit en geel, en de hele batch is naar z’n grootje. Bovendien liggen de recepten niet voor het oprapen. Volgens de verhalen wist de ondernemende drankhandelaar een oude boerin te verleiden de geheimen van de bereiding prijs te geven. Hij kocht haar om met een haas.
Lees verder onder de afbeelding.
Nog een mooie anekdote: Wevers kreeg, ergens in de jaren 50, een licentie aangeboden voor het maken van Coca Cola. Hij zag er niets in en wees het aanbod af. Dat zou, schatte hij in, niet aanslaan in een stad van nuchtere Tukkers.
In de jaren 60, toen de textielfabrieken massaal poorten en kantines sloten, kwam WEZO in zwaar weer. Wevers senior hield ermee op, zoon nam het over en hield het nog vol tot 1991.
