Geadopteerde Stella uit Hengelo: 'Ik ben blij met m'n kansen, maar er blijft altijd iets knagen'
Adoptie uit het buitenland is sinds een half jaar niet meer mogelijk in Nederland. Daarmee is de optie adoptie er alleen nog maar voor in Nederland geboren kinderen. En laat 'De optie adoptie' nu ook net de naam zijn van een nieuwe, spraakmakende podcast. Marianne Sleebos en haar in Haïti geboren dochter Stella (21) beluisterden een aflevering en dat liet hen niet onberoerd, vertelden de twee Hengelose vrouwen in 1Twente Vandaag.
"Het zijn heftige verhalen", vertelt Marianne, die behalve Stella, samen met haar man nog een jongen en een meisje uit hetzelfde gezin adopteerde. In de podcast 'De optie adoptie' blikt adoptiemoeder Annemieke Figee samen met journalist Maarten Dallinga terug op haar keuzes destijds. Marianne: "Er komen in die podcast dingen aan het licht, waarmee je als ouder helemaal niet geconfronteerd wilt worden. Dat zal hebben meegespeeld in het besluit van de minister dit voorjaar om buitenlandse adoptie onmogelijk te maken."
In de podcast hebben de makers het 'over handel in jonge kinderen', dat ze 'verblind waren door hun kinderwens' en dat daardoor 'alle kritische denken was uitgezet'. De Hengelose herkent zich daar niet in: "Dat heeft vooral te maken met de instantie die bij onze drie adopties heeft bemiddeld. Dat was Wereldkinderen, een betrouwbare partij."
Kansen
Dochter Stella vindt het lastig om antwoord te geven op de vraag of ze blij is dat ze geadopteerd werd: "Natuurlijk ben ik blij met de kansen die ik krijg. Die had ik daar nooit gekregen. Ik heb al drie diploma's en ik heb een leven. Niet per se een makkelijk leven, maar ik grijp wel alle kansen die ik krijg. Ik besef dat het niet vanzelfsprekend is dat je als kind naar school kunt."
Trauma's
Ze was 2,5 toen ze werd geadopteerd. Kan ze zich nog iets herinneren van haar jongste jaren? "Niet heel bewust. Ik weet al niet eens meer wat ik vorige week heb gegeten", lacht ze. Maar onbewust zal er nog wel iets sluimeren, denkt ze: "Je ligt met allemaal kinderen op een zaal en je hoort al die huilende baby's. En als je ouder wordt, vraag je je af waarom je bent afgestaan. Hielden mijn ouders niet van mij? Veel geadopteerde kinderen houden daar trauma's aan over. Ik heb zelf ook therapie gehad om met mezelf en anderen te leren omgaan."
Stella: "Dat staat los van hoe je adoptieouders je opvangen. Ik kreeg vaak de vraag: wie zie je als je echte ouders? Die vraag maakt me oprecht boos. Er waren twee lieve mensen in Hengelo, die wel van mij konden houden. Hen zie ik als mijn echte ouders. Ik gebruik het woord 'adoptieouders' dan ook liever niet."
Drie kinderen uit Haïti
Marianne en haar man besloten destijds kinderen te adopteren, omdat zwanger worden op natuurlijke wijze niet mogelijk bleek. Via Wereldkinderen haalden ze twintig jaar geleden eerst Angelo (nu 26) en Manouska (25) naar Hengelo. Een broer en een zus van toen 4 en 5 jaar oud. Kleinere zusje Stella was toen 11 maanden oud. Zij kwam 1,5 jaar later naar Nederland.
Stella heeft nog een oudere halfzus en een jonger broertje in Haïti. "Ik vind het gek dat mijn ouders destijds drie kinderen hebben afgestaan, maar het jongste en het oudste kind hebben gehouden. De waarom-vraag laat mij nooit los: Waren wij niet goed genoeg?" Waar haar oudere zus nog wel af en toe contact zoekt met haar Haïtiaanse familie heeft Stella geen contact met haar biologische ouders: "Ik heb er geen behoefte aan. Ik heb m'n leven hier en ik wil niet twee levens leiden. Maar ik heb wel veel vragen."
Na de aardbeving in Haïti in 2010 zochten de kinderen contact met hun familie. Stella: "Dat ging via Facetime en was heel apart. Ik zag m'n moeder en mijn vader. Het internet werkte niet mee en er zat een tolk bij. Ik was nog maar 7 en kan me er verder niet veel van herinneren. Daar is het toen bij gebleven."
Contact met andere adoptiekinderen
Wel heeft Stella sinds dit jaar contact met andere adoptiekinderen uit Haïti. "Tot dat moment had ik daar geen interesse in. En nog steeds: ik ben dan wel donker van buiten, maar ik ben wit van binnen. Ik ben gewoon een Tukker en zo wil ik ook gezien worden. Toch zijn die contacten wel fijn. Je hebt hetzelfde meegemaakt, je hebt vaak dezelfde vragen."
'Bouw interlandelijke adoptie zorgvuldig af'
Toenmalig demissionair minister Weerwind voor Rechtsbescherming heeft in mei van dit jaar besloten dat een kind uit het buitenland adopteren niet meer mag. Wie nog een procedure heeft lopen, komt nog wel in aanmerking. Weerwind volgde daarmee de wens van de Tweede Kamer. Die nam in april een motie van de SP aan, waarin het kabinet werd gevraagd met een plan te komen 'waarmee interlandelijke adoptie op zorgvuldige wijze wordt afgebouwd'. De motie werd behalve door de SP ook gesteund door PVV, VVD, BBB, ChristenUnie, Partij voor de Dieren, FvD en JA21. Een in Nederland geboren kind adopteren kan nog wel, maar is aan strenge regels gebonden.
Marianne Sleebos snapt heel goed waarom de toenmalige minister Weerwind van Rechtsbescherming in mei heeft besloten om buitenlandse adoptie onmogelijk te maken: "Maar ik mis wel een bepaalde nuance. Nu stop je met alle adopties, maar daarmee ontneem je ieder kind de kans op een nieuwe start. Een gezin waarin het kan opgroeien." Stella heeft meer begrip voor het ministeriële besluit: "Klopt allemaal, wat mijn moeder zegt, maar het kan voor het kind in een latere fase in zijn of haar leven ook heel pijnlijk worden. Dat besef was er kennelijk."
Keuze
Toch zou Marianne ook nu, met alles wat ze heeft meegemaakt, weer kiezen voor adoptie als die mogelijkheid er was: "Het leven loopt zoals het loopt, ik ben gek met m'n kinderen en ik heb er veel van geleerd. Ja, ik denk wel dat we het opnieuw zo zouden doen."
De podcast 'De optie adoptie' is te vinden op alle bekende podcastplatforms.
