Sekteleider 'Bid Trees' spreekt voor het eerst sinds 40 jaar: 'Wij een sekte? Wat een onzin'

Het is voor het eerst in ruim veertig jaar dat Trees journalisten tot zich toelaat. Waarom we dit voorrecht hebben, blijft wat onduidelijk. Maar bij binnenkomst staat ze daar: een klein, wat tenger vrouwtje. Enigszins kwetsbaar ogend, maar het volgende moment ook weer strijdbaar en vol vuur. In de ene hand een zakdoek waarmee ze haar tranen afveegt, in de andere hand een rozenkrans die ze door haar vingers laat glijden.

'Re-ha-bi-li-ta-tie!'

Zoon Richard benadrukt het later in het gesprek nog eens: het is voor het eerst dat zijn moeder haar poorten openstelt voor journalisten. Mogelijk heeft het te maken met de recente gerechtelijke uitspraak, waarin de stichting werd veroordeeld om ruim een halve ton terug te betalen aan een boer die vond dat hij door de stichting financieel was uitgekleed. Zó onterecht, vindt Theresia nog altijd. Ze slaapt amper nog en eet nog maar net genoeg om in leven te blijven.

Wellicht ziet ze het als een teken dat er juist nu ineens journalisten bij haar op de stoep staan. Zijn ze na de rechtszaak rond de boer 'gestuurd' om haar naam te zuiveren, vraagt ze zich af. Vooral ook omdat ze zegt dat er voortdurend maar één woord door haar hoofd spookt: “Rehabilitatie, re-ha-bi-li-ta-tie!”, zegt ze en houdt met beide handen haar hoofd vast.

Ze zegt gastvrij dat we plaats mogen nemen. “Doe moar net of je thoes bunt.”

De rozenkrans

Via haar rozenkrans staat ze voortdurend in contact met de geest van de in 1968 overleden Pater Pio. Deze Italiaanse heilige bepaalt namelijk alles wat er gebeurt binnen de stichting. En ook tijdens het ruim twee uur durende gesprek friemelt Trees onophoudelijk aan de rozenkrans. Een spaarzame keer onderbroken wanneer haar hip gepimpte mobieltje gaat.

De beruchte duivelsoren

Eén ding wil ze op voorhand uit de wereld helpen en wel het gruwelijke gerucht dat ze in de negentiger jaren bij psychiatrisch patiënte Betsy duivelsoren zou hebben geknipt, om zo satan uit te bannen. Dat is een fabeltje, zegt ze. Dat knippen in de oren was simpelweg een medische kwestie vanwege de bloemkooloren van de vrouw.

Ze is niet veroordeeld wegens mishandeling, maar 'slechts' wegens vrijheidsberoving. Dat was omdat vrijwilligers van haar stichting de vrouw telkens aanlijnden aan een stuk touw als ze met haar gingen wandelen. "Omdat die vrouw elke keer wegrende als we met haar naar buiten gingen."

Ze vindt dan ook dat we als journalisten ons huiswerk moeten maken. Dat van die veroordeling valt toch na te gaan? Dat blijkt inderdaad na te gaan: Theresia is wel degelijk wegens mishandeling veroordeeld tot drie maanden gevangenisstraf, is te lezen in documentatie rond de rechtszaak.

Kakelende kippen

Eerder die middag. De woonboerderij aan de rand van Tubbergen is hermetisch afgesloten van de buitenwereld. Afgesloten met hekken en aan het zicht onttrokken door immens hoge hagen. Met langs het wandelpad aan de achterzijde enkele Mariabeelden, vredig uitkijkend over de weidse landerijen.

Deze zomerse voorjaarsdag is het enige teken van leven afkomstig van enkele kakelende kippen.

Het spoor leidt naar het naburige Bruinehaar, waar Trees zich ophoudt in een bescheiden woninkje. Ook hier hoog hekwerk, voorzien van een stevig slot.
Bestuurslid Arthur komt naar buiten en staat ons vriendelijk te woord. Of we Trees kunnen spreken. Hij gaat naar binnen en het duurt enige tijd voor hij weer naar buiten komt. We zijn welkom, de poort gaat van het slot.

Rond de woning staan er ook binnen vele heiligenbeelden. Van de Heilige Maagd Maria en Jezus. En van Pater Pio.

'n Poater

Waarom het even duurt voor we naar binnen mogen, wordt al snel duidelijk. Trees moest eerst via haar rozenkrans toestemming vragen. 'De Pater' vindt het goed, zegt ze. Of 'n Poater, zoals ze hem zelf noemt. Want haar verhaal doet ze in plat Twents. Het ene moment huilend, even later vol verontwaardiging en met stemverheffing. Omdat 'ze' bezig zijn haar kapot te maken.

Verwijzend naar het recente vonnis rond de boer uit Mander. "Die boer had grote problemen. We hebben hem er echt weer he-le-maal bovenop geholpen. En dan krijg je dit..."

Zoon Richard: "En dat geld is inderdaad contant bij de bank opgenomen en in een plastic tas meegenomen. Maar wij hebben het nooit ontvangen. Mijn moeder niet, het stichtingsbestuur ook niet..."

Bepaalde gaven

Trees vertelt hoe ze ooit ontdekte dat ze over - zoals ze het noemt - 'bepaalde gaven' beschikt. Het is begin jaren tachtig als Jezus aan haar verschijnt. Op een muur in de boerderij wordt ineens 'Speciaal voor jou' geschreven, in goudkleurige letters. Ook ziet ze het gezicht van een pater opdoemen. Meerdere keren zelfs. "Maar daar was ik vanwege zijn uiterlijk vooral heel bang voor."

Pas later ontdekt ze wie het is. Bij toeval. Want ze komt een portret van de man tegen in een boek dat ze cadeau krijgt: het blijkt Pater Pio.

Ze krijgt een speciale band met de Italiaanse heilige. Via haar rozenkrans kan ze te allen tijde de geest van 'De Pater' raadplegen voor wijze raad en daad. De rozenkrans maakt bewegingen. Naargelang Pater Pio's bevindingen. Of ze dat kan demonstreren? "Dat mag noe nich van 'n Poater."

Verwoeste jeugd

Diezelfde pater speelt niet alleen een prominente rol in het leven van Trees, maar ook in dat van haar volgelingen. Lang niet altijd in positieve zin. Meerdere oud-leden kwamen als kind bij de stichting en vinden dat hun jeugd hier is verwoest. Een aantal krijgt nog steeds psychische hulp.

Zoals eerder dit weekend gemeld, is er in het verleden meermaals alarm geslagen. Bij zowel politie, justitie, gemeente als de Inspectie Gezondheidszorg kwamen er meldingen binnen. Twee ex-leden deden in 2016 aangifte.

Overleden patiënten

In die aangiften wordt gesproken van twee zieke volgelingen, die alternatieven als handoplegging en gebedsgenezing verkiezen boven de reguliere gezondheidszorg en uiteindelijk overlijden. Het gaat om een nierpatiënt die een donornier weigerde en een vrouw met borstkanker.

De vrouw moet grote porties havermoutpap eten. Op het moment dat ze overlijdt, heeft ze een opvallend dikke buik van de pap. Omdat dat vragen kan oproepen, zou haar echtgenoot zijn gesommeerd om die pap weer uit het lichaam te halen. "Via een soort omgekeerde mond-op-mondbeademing", aldus de strafaangifte.

Deze echtgenoot maakt nog altijd deel uit van het genootschap. Hij is aangeschoven bij het gesprek en laat weten dat zijn echtgenote er geheel vrijwillig voor koos zich via gebedsgenezing te laten behandelen. "Ze had al eerder kanker gehad en was klaar met de gewone artsen."

Trees windt zich zichtbaar op dat er aangifte is gedaan over het uit het lichaam halen van de pap: "Hoe hadden we dat moeten doen? Eruit zuigen?!"

In de schoenen geschoven

Trees en het bestuur balen ervan dat ze kennelijk alles in de schoenen krijgen geschoven. Ze vertellen over de Duitser Ansgart die aan de spierziekte ALS leed en over wie ze zich maandenlang hebben ontfermd.

De man komt op wonderbaarlijke wijze in Tubbergen terecht. Trees vertelt hoe de rozenkrans haar als een soort navigatie naar een huis net over de Duitse grens leidt. Daar treft ze de ALS-patiënt in een woning aan. Ze verwondert zich er met terugwerkende kracht over: "Ik kende die hele man niet!"

Ruinerwold

De Duitser verhuist later naar Tubbergen. Bestuurslid Arthur: "Daar hebben we hem lange tijd verpleegd. Maar enkele maanden na de affaire Ruinerwold stonden politie en de gemeente hier ineens op de stoep."

De situatie rond de ALS-patiënt roept kennelijk vragen op, want de patiënt wordt uitgebreid door de politie gehoord. Bestuurslid Arthur: "Hij kon al niet meer praten. Dat deed hij via een spraakcomputer die hij met zijn ogen kon bedienen. Urenlang heeft de politie 'm ondervraagd. Maar telkens antwoordde hij dat hij hier uit vrije wil lag. Dat verhoor was zo slopend dat hij kort daarop naar het ziekenhuis is overgebracht en vrij snel daarna overleed. En dan zou zijn overlijden ónze schuld zijn...?"

'God brengt ze'

Trees, haar zoon en de bestuursleden benadrukken dat iedereen altijd uit vrije wil bij de stichting is gekomen. Trees: "We hebben nooit mensen actief benaderd. Laat staan geronseld. En we hebben nooit enige vergoeding gevraagd om mensen te genezen. God brengt ze me."

Wonderbaarlijke genezingen

Dat ze mensen heeft genezen, dat staat volgens Trees wél vast. Zoals die medewerker van een noodlijdend ziekenhuis in Roemenië, dat door de stichting overeind wordt gehouden. Bestuurslid Arthur: "De man had leverkanker en was al helemaal geel. Na een behandeling kwamen we maanden later terug en zag hij er weer helemaal gezond uit."

Hoeveel patiënten ze in de loop der jaren heeft geholpen? Tientallen? "Ha", lacht ze schamper. "Wat dacht je zelf als je dit werk meer dan veertig jaar doet..?"

'Extra lief voor kinderen'

Dat er allerlei klachten tegen haar liggen en dat haar stichting een sekte zou zijn, wimpelt ze af. "Wij een sekte? Wat een onzin!"

Maar van de meldingen afkomstig van vroegere leden die zeggen dat hier hun jeugd is verwoest? Daar schrikt ze van en zegt vervolgens hevig geëmotioneerd: "Juist omdat 'De Pater' altijd heeft gezegd dat ik extra lief voor kleine kindertjes moest zijn."

'Zal voor jullie bidden'

Na ruim twee uur praten, is Trees even resoluut als onverbiddelijk: ze wil beslist niet dat er nieuwe publicaties volgen. We maken echter duidelijk dat we juist bij haar aankloppen om haar de gelegenheid te geven te reageren op de aantijgingen. Ze berust erin: "Ook als jullie er toch over schrijven, wens ik jullie het allerbeste. Ik ken geen haat en zal voor jullie bidden."

Gewone sterveling

Deze zomer wordt ze 86. Even daarvoor heeft ze nog uitgelegd dat ook zij niet het eeuwige leven heeft. "Ik ben maar een gewoon mens hoor. Ik ga dus ook gewoon dood."

Maar hoe gaat het dan verder? Is er iemand die het werk van de stichting, de hulp aan Roemenië bijvoorbeeld, voortzet? Neemt het huidige bestuur of zoon Richard dat over? Trees weet het simpelweg nog niet: "Dat is aan 'De Pater'."