Coen (54) rent de 'kanker uit zijn lijf' tijdens de marathon van Enschede

Oldenzaler Coen en zijn Hengelose vrouw Karin-Marijke verlaten Nederland in 2003 voor een wereldwijd avontuur in hun oude Landcruiser. Ze trekken door meer dan twintig landen, schrijven boeken en bloggen over hun ervaringen.

Het leven van de twee verandert compleet als Coen tijdens een reis in Cyprus plotseling onwel wordt. Een scan in het ziekenhuis brengt het vreselijke nieuws: Coen heeft een agressieve hersentumor, een glioblastoom graad 4, de meest dodelijke vorm van kanker. Hij ondergaat direct een operatie. De rest wordt aangepakt met bestraling en chemopillen. Inmiddels is hij schoon verklaart. Dat wil zeggen: de onrustige cellen zijn inactief.

De weg naar de marathon

Acht weken na de operatie begint Coen met trainen. “De voorbereiding is summier geweest,” vertelt zijn partner Karin-Marijke. “We moesten zoeken naar de juiste balans tussen trainen en rust. Hij is pas net een maand klaar met de chemo.” Coen benadrukt het belang van bewegen voor zijn herstel. "Ik wil de kanker uit mijn lijf lopen. Ik ben altijd actief geweest. Na de operatie had ik twee gorilla's nodig om me naar het toilet te brengen. Ik had geen kracht meer, alles was weg."

De wereldreiziger loopt als voorbereiding de halve marathons van Amsterdam en Hengelo. Die laatste moet hij vroegtijdig afbreken door een kuitblessure. “De laatste kilometer heb ik gewandeld, maar ik móést over die finish.”

Een goed doel

Coen loopt niet alleen voor zijn eigen herstel, maar zamelt ook geld in voor kankeronderzoek. Het liefst loopt hij voor Stichting Stop Hersentumoren, maar om praktische redenen - hij kon alleen nog deelnemen aan de Enschedese marathon via KWF - draagt hij zondag het shirt van KWF Kankerbestrijding. Hij benadrukt dat het KWF ook belangrijk is, maar dat hij stiekem liever voor onderzoek naar hersentumoren loopt. “Onderzoek naar die vorm van kanker gebeurt nog veel te weinig. Terwijl het de meest dodelijke vorm van kanker is. Vooral veel kinderen gaan er dood aan.”

Klaar voor de start?

In aanloop naar de marathon van Enschede slaat zijn fysiotherapeut alarm. Die raadt het lopen af. Coen weigert. Hij doet er alles aan om te kunnen starten. “Mensen hebben gedoneerd voor kankeronderzoek. Dat maakt het voor mij belangrijk om te lopen.”

Met compressiesokken, tape op zijn benen en een positieve mindset staat Coen zondag rond een uur of negen op het station van Enschede. Hij heeft er zin in. Zijn kuit voelt goed aan. Hij heeft de sfeer helemaal te pakken. "Ik zie allemaal mensen met hardloopschoenen aan. Het zijn allemaal gelijkgestemden. Ik heb er zin in!" Bij de start ontmoet de Twentenaar zijn vrouw. Nog even snel omkleden - het regenpak kan uit, want het begint op te klaren - en het is tijd voor de start. Een laatste kus wordt gegeven.

Symbolisch einde

Karin-Marijke fietst heel Enschede door, om af en toe een glimp van Coen op te vangen. En om aan te moedigen natuurlijk. Ze is zichtbaar trots op haar man. "De wilskracht van hem is enorm. Hij wil niks bewijzen, hij hoeft ook geen snelle tijd te lopen. Dat interesseert hem helemaal niks."

Het lopen is gewoonweg een afsluiting van een moeilijke periode voor beiden. "Het voelt symbolisch, als een definitief eind van ziekenhuisbezoeken, chemo en bestraling."

Door de tumor verloor Coen het zicht aan zijn linkerkant. Daarom heeft hij tijdens het lopen een in elkaar geflanst 'blinden'stokje bij zich, gemaakt van een oude tentstok. Ook draagt hij een shirt met 'slecht ziend, ruim inhalen a.u.b.' Het is niet het enige dat hij heeft overgehouden aan de tumor. Karin-Marijke: "In de eerste maanden kon ik hem heel slecht bereiken. Hij zat er passief bij. Het korte termijngeheugen is aangetast en het overzichtsvermogen ook."

Toch zit er een stijgende lijn in. "Niemand kan zeggen of het nog beter wordt of niet, maar ik kan er prima mee leven", vertelt ze.

Over de finish

Het KWF mag er 723 euro bij op tellen. Ondanks de lichte blessure, komt Coen over de finish in een tijd van 05:22:06. Zonder te hinken. "Het ging heel goed. Ik heb een paar jonge mensen er nog doorheen gesleept", vertelt hij grinnikend. Wel was er nog een kleine hick-up: een hekje dat niet goed gezien werd door hem. Maar dat geeft niet. Hij heeft het gehaald.