Roy Schriemer uit Hengelo verdiept zich in Tadej Pogačar: 'Hij kan genieten en afzien tegelijk'

Er zijn maar weinig renners die het allebei kunnen: excelleren in drieweekse rondes als de Tour de France en de Giro d'Italia én in eendaagse klassiekers. Eddy Merckx deed het in de jaren '60 en '70 en Bernard Hinault een decennium later. En nu is er Tadej Pogačar. De Sloveen won grote etappekoersen als de Tour de France (3x) en de Giro d'Italia (1x) en klassiekers als de Ronde van Lombardije (4x), Ronde van Vlaanderen (2x) en Luik-Bastenaken-Luik (2x).

Het fascineert Roy Schriemer. De Hengelose wielerjournalist ontdekte Pogačar op het moment dat de hele wereld hem ontdekte: in 2020, toen de jonge Sloveen totaal onverwacht de Tour won, door in een klimtijdrit in het slotweekend klassementsleider én landgenoot Primož Roglič te verslaan. "Heel Slovenië zat klaar om de Touroverwinning te vieren. Van Roglič dus, niet van Pogačar."

Eendagsvlieg

Op dat moment was nog niet bij iedereen duidelijk dat dit een grote meneer zou gaan worden, vertelt Schriemer: "Het jaar daarvoor had Egan Bernal de Tour gewonnen. Dat bleek een eendagsvlieg te zien." Bij Pogi, zoals hij liefkozend genoemd wordt, zat er echter meer in het vat.

De Sloveen blijft ook nu, vijf jaar later, nog verrassen, vertelt de Hengeloër: "Pogačar reed zondag voor het eerst Parijs-Roubaix bij de profs (als junior had-ie 'm al eens gereden, red.). De meeste renners gaan altijd op safe. Hij niet. Daarom ben ik zo gecharmeerd van hem. Z'n ploegleider vindt het maar niks, want stel dat ie z'n knieschijf had gebroken op de kasseien, dan had ie de Tour dit jaar kunnen vergeten. En daar draait voor zo'n ploeg het hele jaar om. Maar daar heeft Pogi maling aan."

'Blij dat-ie niet won'

Stiekem is Schriemer wel blij dat Pogačar zondag niet won: "Het is wel mooi dat er nog iets op z'n verlanglijstje blijft staan. Misschien dat ie dan ooit nog weer eens aan de start verschijnt."

Eddy Merckx

Hij spreekt wel eens wielerjournalisten die werkten in de tijd van Eddy Merckx: "Die zeggen: het was wel mooi wat Merckx deed, maar ook wel heel saai. Oud-renner Sean Kelly is tegenwoordig commentator bij Eurosport. Hij zei onlangs: 'Ik snap dat mensen het gras gaan maaien, als Pogačar alweer is weggereden op een uur voor de finish.' Maar renners en kenners weten hoe uitzonderlijk dit is en hoeveel hij ervoor moet doen."

Cynici zullen de resultaten van Pogačar verdacht vinden, maar Schriemer weigert te geloven dat de Sloveen doping gebruikt: "Het is een combinatie van talent, liefde voor de sport en een ijzeren discipline. Hij kan genieten en afzien tegelijk. Daarbij: zo wil ik niet naar sport kijken, want dan kun je bij elke sporter die er bovenuit steekt wel vraagtekens zetten."

Pijnlijke vraag

Op de vraag of de schrijver voor het boek naar Slovenië is afgereisd volgt een pijnlijk antwoord: "Ik was vorig jaar net twee weken terug van vakantie in nota bene Slovenië, omdat ik het land wel eens wilde zien. En toen zei mijn uitgever: is die Pogačar niet leuk voor een boek? Tja, als ik dat nu heel iets eerder had geweten... Ik blijk zelfs op 8 kilometer van z'n ouderlijk huis geweest te zijn."

In het boek komt de renner zelf niet aan het woord: "Een op een krijg je zulke mannen niet te spreken. Als je gelukt hebt, zit je in een interviewsessie met een paar mensen, maar dan nog kun je niet echt de diepte in. Ik heb voor het boek natuurlijk wel mensen gesproken die hem kennen, zoals zijn Nederlandse oud-ploeggenoot Sjoerd Bax, maar ook een oud-prof als Steven Rooks, die zowel goed was in grote rondes als klassiekers."

Besmettelijk

Die liefde voor de sport is overigens besmettelijk, vertelt Schriemer. Michael Matthews traint met Pogačar (de twee zijn buurmannen in Monaco) en de 34-jarige Australiër zegt: "Ik vind het wielrennen nu ineens weer leuk. Alsof ik weer twintig ben en met m'n jeugdvrienden ga trainen."