Hengelose Revue eert de 'onvervangbare' Rinus Paskamp: ‘Hij regisseerde nog op z'n sterfbed’

Op vrijdag 14 maart viel het doek voor hem. Hij stierf bijkans in het harnas, vertelt Kiewik, die met het overlijden van Paskamp ook een goede vriend verloor: "Rinus ging tot het laatste moment door met zijn werkzaamheden als scénograaf en decorbouwer. Dit jaar kon hij vijf voorstellingen meemaken, maar de laatste, op vrijdag 7 februari moest-ie verstek laten gaan. Hij was ziek, maar wat het was, dat is niet bekend. Daarna wordt nu nog onderzoek gedaan. Die laatste avond voelde hij zich zo slecht, dat hij naar het ziekenhuis is gebracht. Hij kwam nog wel weer thuis, maar enkele weken later is hij gestorven."

Auto

Wie was Rinus Paskamp en wat betekende hij voor de Hengelose Revue? Die vraag is misschien nog het best te beantwoorden met een wedervraag: waar was hij níet bij betrokken? Haandrikman: "Rinus hield zich met vrijwel alles bezig wat met de revue te maken had. Als zijn auto er een keertje niet stond, dan vroegen mensen direct waar hij was.”

Rinus kwam in 1973 samen met zijn echtgenote via het klompendansen bij de revue terecht. Hij bleef er decennialang actief, maar verruilde z'n plek voor de schermen al snel in voor een plek erachter. Liefst 52 jaar lang bleef hij zeer betrokken. In 2003 ontving hij een Koninklijke onderscheiding: Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Veel oudere Hengeloërs zullen hem nog kennen als snelle voorhoedespeler van Tubantia. Met die club speelde hij zelfs betaald voetbal in de jaren zestig.

Paskamp hield de touwtjes altijd graag zelf in handen. Dat ging zo ver dat hij zelfs z'n eigen uitvaart arrangeerde. Henk Kiewik daarover: "Op zijn sterfbed fluisterde hij me in het oor welke drie nummers uit de Hengelose Revue er op zijn crematie gespeeld moesten worden."

Wit Licht

Remco Hendriksen, orkestleider bij de Hengelose Revue, speelde een van die nummers, Wit Licht van Marco Borsato, op de piano. “Rinus wist heel goed wat hij wilde, altijd al. Dit zag je ook terug in het werk dat hij leverde voor de Hengelose Revue. Hij was een perfectionist en controleerde alles. Uiteindelijk regisseerde hij zelfs nog op z'n sterfbed.”

Dat Rinus het werk niet kon neerleggen, ook niet toen hij verzwakt raakte, ontging Kiewik niet: “We worden allemaal ouder. Het is dan verstandig om op den duur rustiger aan te doen, maar Rinus wilde dat niet. Gas terugnemen kende hij niet. Hij ging altijd door."

Betrokken leden

"Of hij onmisbaar was geworden? Dat zal moeten blijken. Gelukkig hebben we veel betrokken leden, die allemaal wel een stukje van het werk van Rinus willen overnemen. Als dat gebeurt, komt het ongetwijfeld goed.”

Vanaf nu leeft Rinus Paskamp voort in de herinneringen van de leden en van de trouwe revuebezoekers en in de honderden decorstukken, die hij in de loop der jaren verzamelde in het pand aan de Torenlaan. Annemieke Haandrikman: "Hij kon moeilijk iets weggooien. Mocht er ergens een decorstuk over zijn van een andere vereniging, dan wilde hij dat graag bewaren. Onze opslag zit dan ook tot de nok toe vol.”

Herdenkplek

Rinus heeft een herdenkplek gekregen in de hal van het pand aan de Torenlaan. “Zijn gebouw", zegt Kiewik."Hier hangt een grote foto van hem aan de wand met daarboven de tekst: ‘Het doek is gevallen...’."