Het verhaal van Dick Buursink is het verhaal van de jarige PvdA

Enschede was ooit een PvdA-stad. Met iconische burgemeesters als Ko Wierenga, gesteund door een groot smaldeel PvdA’ers in de gemeenteraad en wethouders van diezelfde partij regeerden de stad. Dick Buursink was een van hen.

“We gingen de straat op, streden voor een beter leven, beter onderwijs, betere huisvesting, betere inkomens. Dat is de geschiedenis van mijn partij”, zegt Buursink.

De voedingsbodem van de sociaaldemocratie in de stad zat ‘m in de onvrede over de textiel en die werd al heel lang geleden gelegd.

Buursink vertelt hoe het bij hem in de familie ging. “De Buursinks komen van de Esmarke. Ze hadden een klein boerderijtje, waren arm. Teveel kinderen om het erf te verdelen dus gingen ze in de textiel werken. De opa van mijn vader en diens opa waren te klein voor het leger, zo onaanzienlijk waren ze. Ze werden kleingemaakt, hadden niks over hun leven te vertellen. Je gaat naar de fabriek en ondergaat het. De textielelite had het voor het zeggen.”

Hij wijst op belastingpapieren die hij uit de archieven opdiepte. In 1926 waren er 72 Enschedeërs die samen 140 miljoen gulden bezitten. “En de textielarbeider ging met 20 gulden per week naar huis. Ze deden er niet toe.”

Het is niet zo’n wonder dat hij zijn ouders noemt als inspiratiebron voor zijn politieke carrière. Die wilden niet dat de jonge Dick en der andere kinderen in de textiel gingen werken. “Mochten we niet. Mijn ouders vonden het zo beneden peil.” Hij kreeg dus een opleiding tot boekdrukker, deed later het Atheneum en werd in 1978 gemeenteraadslid.

“Ik vond het een eer dat ik als PvdA’er werd gevraagd in de gemeenteraad. We hadden een grote afdeling, waren activistisch, bezig de wereld te verbeteren en een absolute machtsfactor in de stad. De meeste PvdA’ers van mijn generatie zijn nieuwsgierig, kritisch, soms zeurend en streven naar een betere wereld.”

Hij vraagt zich af of die tijd ooit weer terugkomt. Of de politici van de PvdA weer aansluiting krijgen bij de grote groep Enschedeërs die iets minder zelfredzaam zijn, minder welbespraakt en die afstand hebben genomen van zijn partij omdat die niet meer aanspreekt.

“We zijn meer een diplomademocratie geworden met goede welbespraakte mensen, die actie weten te voeren en de pers weten te bespelen”, aldus Buursink. Het resultaat daarvan is dat mensen het gevoel hebben dat ze niet worden gehoord.

Hij adviseert zijn partij op zoek te gaan naar gewone Enschedeërs waarmee stadsgenoten zich kunnen vereenzelvigen.

“Je moet kandidaten zoeken in onze samenleving die met de voeten in de modder werken. Als er mensen tussen zitten die meer kunnen, moet je die binnenhalen. Probleem is dat er veel te negatief over politiek wordt gesproken”, vindt Buursink.

En toch doet hij een oproep: Ga in godsnaam in de politiek als je je wilt bemoeien met de stad.”